Het is inmiddels donderdag en mijn bevalling-verhaal gaat verder. En applaus voor mij… ik heb inmiddels een paar cm ontsluiting. Niet dat er momenteel verder veel gebeurt (helaas), maar toch. Ergens was ik opgelucht toen de verloskundige gisteren (woe) bevestigde wat ik dacht te voelen. Een paar centimeter ontsluiting, alles lekker week down under en de boy was nog meer ingedaald (dat dat nog kon snapte ik niks van.. na mijn idee zou die dan al op mijn knieën hangen maar goed). Ik kreeg weer een beetje vertrouwen in mijn lijf. En omdat ze daar toch al bezig was – heeft ze me gestript. Met een flinke druk op de blaas en een lekkere harde buik ging ik vol goede moed naar huis.
Ik voelde me flink beurs van binnen en de weeën kwamen en gingen. Ze waren kort en er zat nog vele tijd tussen. Dat heeft zo tot een uur of 04:00 (do) geduurd en toen nam alles weer af. Nou ja zeg wat een gekkigheid. Ik draaide me nog een keer om in bed en ben weer wat in slaap gevallen. Toen ik s ochtends wakker gemaakt werd door mijn dochter was alles weer rustig in de buik. En eigenlijk tot nu (het is inmiddels 16:00 uur) is dat zo gebleven. Ja wel hier en daar een harde buik, veel vochtverlies en gewoon een heel zeer lijf. Maar geen echte weeën. Tot net. Toen kwamen er weer een paar. Dus we wachten weer af en stiekem hoop ik dat terwijl ik dit schrijf het toch doorzet.
Maar om heel eerlijk te zijn, is de hoop weer een beetje weg. Nou ja de hoop is er nog wel. Ik blijf hopen dat ik natuurlijk beval. Maar ik merk dat de 42 weken met alle ‘gevolgen’ van dien in mijn nek beginnen te hijgen. Alsof ik het onvermijdelijke wil voorkomen maar me er ergens toch al op instel dat het gaat gebeuren. Zou ik mezelf dan mentaal zo overschatten.. of kunnen je gedachten zo je lijf beïnvloeden dat ik serieus niet ga bevallen voor die tijd?
Kijk angst heeft macht. En dat is dus ook iets waar ik ver van weg probeer te blijven. Daar waar angst is, kan geen vrede zijn. En ik merk dat het een dun lijntje is waar ik opsta. Soms wiebel ik meer naar vrede en soms wiebel ik meer naar angst. ‘Er moet toch een reden zijn waarom dit ‘weer’ zo gebeurt’, hoor ik mezelf denken. Alsof dat het goed maakt? Nou misschien geeft het een beetje perspectief. Excuses ik begin een soort van hardop te denken en dat te typen.. voel je vrij om af te haken..
Op de 1 of andere manier voel ik echt van alles. Ik merk dat als ik in mijn gebeden-boek schrijf, ik niet verder kom dan een paar regels. En geloof me… die zijn niet perse lief ofzo. Maar staan vol met vragen en twijfels. Het nette gebedsconcept van eerst aanbidden en danken, dan vergeving vragen en daarna pas met je vragen lijstje bij de Heer komen (oh en ergens tussendoor nog bidden voor anderen).. je weet wel: zo’n goede theologische bid-volgorde, heb ik inmiddels het raam uitgebonjourd. Het gaan nu gewoon even om mijn emoties uiten en eigenlijk schreeuwen om hulp.
Het is een lastige battle vind ik… de strijd tussen het weten dat je gehoord wordt en toch het gevoel dat er niet geluisterd wordt. En als ik niet oppas dan ben ik net een kleuter die zegt: Als U nou niet dit…. dan doe ik nooit meer dat… Misschien heb ik naast het theologische bid-volgorde papiertje, ook mijn volwassenheid het raam uit gebonjourd. Het woord wat er misschien wel het meest door mijn hoofd schiet deze dagen is: oneerlijk. Ik vind het gewoon ronduit oneerlijk. En ja… ik geef mezelf even toestemming om me zo te voelen.. en dan stap ik daar weer uit. En ja ik weet voor sommige andere is het allemaal nog veel oneerlijker. En dat vind ik ook voor hun super oneerlijk..
Tussendoor probeer ik me gedachten te vullen met totale onzin redenen waarom de baby er nog niet is… gewoon om het lekker luchtig te houden maak ik daar grapjes over met Joël, mijn moeder en vriendinnen. Ik zeg dan dingen als: ‘nou als hij er dan eindelijk is, kan hij meteen in maatje 68’. Of ik zeg dingen zoals: ‘ik verdenk Saar ervan dat ze Ukkepuck heeft overgehaald nog niet te komen, want ze wilde nog graag 1 keer naar de gastouder’. Vanmorgen ging er een glas water om en je hoorde echt een stroompje water op de grond vallen. ‘ik was het niet hoor’, zeg ik lachend tegen Joël. Ach ja het houdt het hier en daar een beetje luchtig en dat is fijn….
Ach ja wie weet, hij moet er een keer uit… er is na mijn idee bijna licht aan het eind van de tunnel… Pak uw koffers maar en ga….. ondertussen heeft Saar wel mooi nog dat dagje bij de gastouder gehad. Misschien kan ze dan nu even kortsluiten met haar broertje dat het echt de hoogste tijd is om zich te tonen. En de weeën nemen weer af…
Liefs Barbara
