Het voelt gek om te beginnen met het verhaal over de bevalling, terwijl er nog niks uit mij is gekomen. Nou ja niks… een boel slijm en viezigheid.. maar geen kind. Toch voelt het alsof mijn bevalling al sinds vrijdag in de maak is (het is inmiddels dinsdag) en probeer ik op deze manier even mijn gedachten op een rijtje te zetten.
Vrijdag begon mijn buik meer te rommelen en misschien moet ik vooral zeggen:’ anders” te rommelen dan de weken daarvoor. Kijk ik heb van af ergens in de 20 weken al harde buiken en last van mijn schaambot en eigenlijk van bijna alle botten en spieren daarzo in de omgeving van de uitgang… Maar vrijdag begonnen echt wat langeren harde buiken, veel gerommel van onder en gewoon een bepaald gevoel van: ‘het gaat bijna gebeuren’. De nacht van vrijdag op zaterdag kreeg ik weeën en heb ik het grootste deel van de nacht wakker gelegen. Ik wilde niet te veel bezig zijn met de tijd, maar dat het weeën waren was 1 ding dat zeker was. Die wel zo bekende ‘golfbeweging’ was er duidelijk. S ochtends timede ik de weeën en jahoor bijna een uur lang om de 4-6 minuten had ik weeën van 1 minuut of ietsje langer. Ik dacht echt daar gaan we. Moedig zei ik tegen Joël: dit weekend ontmoeten we onze zoon.
Inmiddels werd het iets rustiger en besloot ik om even lekker te douchen. Ik had mijn schoonzusje al een beetje voorbereid (die ging namelijk op Saar passen als het feest zou beginnen) en ik had met haar afgesproken dat ik later even zou laten weten wat we gingen doen. Ik stapte dapper onder de douch. Al helemaal kapot van een nacht niet slapen, maar goed ik had een mooi doel voor ogen. Ik zou mijn zoon eindelijk na 40 lange en vooral pijnlijke weken ontmoeten and I was ready! Niet beseffend dat eenmaal onder de douch vandaan alles stopte… De weeën stopte, de buik werd weer ontspannen en ik was helemaal verbaasd. Maar goed ik wilde niet opgeven, ik wacht nog even met het bellen naar de verloskundige en ik zei tegen Joël, het wordt toch weer wat rustiger ik ga maar even kijken of ik kan slapen. En dat lukte.
Even later werd ik weer wakker van weeën. Het viel mij wel op dat ze veel onregelmatiger waren dan eerder die nacht en ochtend en ik besloot niet te timen. Ik wilde mij lijf vertrouwen en het niets forceren. Ik had net besloten dat Saar opgehaald kon worden door mijn schoonzusje toen ik weer in slaap viel. Even later werd ik wakker van een vrolijk kletsende Saar die buiten met Joël bezig was met het nieuwe gras en in de verte hoorde ik Marleen en de boodschappen meneer. Nog steeds dacht ik echt dat het zou gaan gebeuren. Ook al verdween de pijn weer wat meer op de achtergrond. Het kon toch niet zo zijn dat ik nou niet ging bevallen?
S middags werd ik weer wakker van weeën. Deze keer duurde ze niet zo lang en na een korte tijd stopte het weer. Om 4 uur heb ik de verloskundige gebeld om toch even te checken of dit ‘normaal’ was. Ik merkte dat ik vooral bezig was met Saar. Wat een epic fail als ik nou toch niet zou bevallen en zij bij mijn schoonzusje maar wachten op haar broertje…De verloskundige gaf mij het advies om Saar lekker bij mijn schoonzus te laten zodat ik me daar niet mentaal druk over hoefde te maken en dat ze rond 7 uur even langs zou komen om te checken hoe het ging. Joel maakte in de tussentijd nog een lekker broodje hamburger, ik heb even een lekker potje gejankt en rond 7 uur was de verloskundige er.
De weeën kwamen nog sporadisch, maar enige regelmaat was ver te zoeken. De verloskundige was erg begripvol. We hebben grapjes gemaakt over bikini’s en snorkeltjes en na een uurtje en wat oefeningen ging ze weer naar huis. Je begrijpt vanuit mijn inleiding dat het inderdaad niet gebeurt is die bevalling. Zaterdag werd zondag. De nacht had ik gelukkig weer wat beter geslapen, maar helaas was er geen baby te bekennen (buiten die baarmoeder dan).
Zondagochtend zat ik er even helemaal doorheen. Ik voelde me voor de gek gehouden. Daar waar ik al niet helemaal zeker van was (wanneer weet je nou dat het begint – bij Saar braken namelijk eerst mijn vliezen), werd werkelijkheid. Ik wist het echt niet en had niet alleen mezelf, maar ook de mensen om me heen op een dwaalspoor gezet. Ik voelde me in de steek gelaten door mijn eigen lichaam en daar waar ik de afgelopen maanden zo voor had gestreden (vertrouwen in mezelf), leek met de noorde zon vertrokken. Ik was hartstikke pissig op God en vond het allemaal super oneerlijk. Ik schaamde me rot tegenover mijn schoonzusje en Saar. Ook voelde het alsof ik mijn trotse vriendinnetjes (Want die waren allemaal zo trots op mij de afgelopen weken) had beschaamt. Boos schreef ik een klaag gezang (want ja die staan ook in de bijbel), appte mijn vriendinnen dat ik mijn benen sloot en hij maar moest blijven zitten en besloot om Saar weer op te halen.
En nu zit ik hier nog steeds. Zonder baby in mijn armen. Daar waar ik vorige week echt een beetje in de wacht stond, heb ik deze week gewoon weer van alles geplant alsof ik niet bijna 41 week zwanger ben. Dood vermoeiend vind ik het met vlagen. Mijn lijf doet nog meer zeer dan anders en de frustratie rijst soms de pan uit. Weer allemaal adresjes regelen voor Saar. Want met hier en daar toch nog steeds van die sporadische weeën golven en vermoeidheid en gewoon alles dat zeer doet, lukt het even niet om volledige dagen voor haar te zorgen. Maar ik merk ook aan haar dat ze moe is. Moe is van het continu ergens anders zijn, moe van het hebben van een wankele en letterlijk onstabiele moeder en moe van gewoon… het wachten… wachten op die nieuwe start waar we allemaal enorm naar uitkijken.
Ja ik wil heel graag deze periode afsluiten. Ik voel me al maanden niet goed. Daar waar ik me bij Saar op het eind alleen een beetje moe voelde, zuurbranden had en enkels vol met vocht. Heb ik nu al meer dan 40 weken last van van alles. En ik kan je vertellen, mentaal kan ik bijna niet meer. Ik ben gewoon op. En tja dat is ook niet zo gek – want er zijn heel wat weekjes geweest dat ik niet meer dan 4-5 uur per nacht sliep of dat ik minimaal 30 keer wakker was per nacht. En ik zeg dit niet om zielig te doen (al vind ik mezelf best zielig hoor), maar ik zeg dit om eerlijk te zijn. Hoe mooi het ‘eindresultaat’ ook is. Ik ben er echt enorm klaar mee. En dan te bedenken dat God dit weet en niet even voor dat laatste setje zorgt… dat maakt me best wel een beetje pissig ja!
Maar goed, het mooie is – dat ik weet dat dat mag. God houdt ook van mijn gebalde vuisten. Ik geloof dat er niet voor niks ook klaagliederen in de bijbel staan. Bij God is geen enkele emotie te gek en dat is toch iets moois. Maar goed.. hoe nu verder. Om heel eerlijk te zijn.. ik heb geen idee. Het onvermijdelijke lijkt steeds dichterbij te komen. Namelijk het moeten ingeleid worden. En dat is iets waarvan ik altijd gezegd heb (nou geschreeuwd heb) dat dat, absoluut geen optie is. Ik wil het niet, ik doe het niet… dan maar een keizersnee… maar ja zo werkt dat niet.
Ik vraag me af waarom dit zo moet gaan. En terwijl ik dit typ – weet ik dat ik daar geen antwoord op zal krijgen. Ondanks mijn boosheid en felheid tegenover God, merk ik dat er ook een klein stukje zachtheid weer terug komt. Ik zie opeens weer een aantal knipogen van Hem. Zoals een paar mooie geniet momentjes met Saar en een heerlijk moment samen als gezin. Ook zie ik hoe mijn familie en vriendinnen om me heen staan, gebedswandelingen houden of juiste even een hilarisch filmpje sturen. Hoe ze om de beurt (of samen) even langskomen voor een stukje afleiding en ondersteuning. Daar waar ik me afgelopen week alleen maar slecht voelde dat ik me kind zo vaak ‘weg deed’. Voel ik me nu intens dankbaar voor deze lieve mensen die zo met ons meeleven. Ik beslis dan ook maar om afgelopen weekend even te ‘vergeten’. Nou ja om het te zien als een ‘baal-moment’ en niet zo zeer een ‘faal-moment’.
Ik ben benieuwd wat de verloskundige zegt als ik haar morgen weer zie. Bevrijdingsdag… hopelijk ook een ander soort bevrijdingsdag voor ons. Maar ja… mijn hoofd zegt ook: trap er maar niet meer in. Saar wil eigenlijk ook eerst nog naar de gastouder voordat de baby komt. Dat vertelde ze me in de auto. Nou dat is donderdag… dus misschien vrijdag? Ukkepuck? hallo?
Liefs Barbara
