Op deze regenachtige zaterdag leek het mij goed om iets positiefs te delen. Ik zal eerlijk zijn.. vanmorgen dacht ik dat ik voor de rest van mijn leven nooit meer mijn bed zou uitkomen.. zo moe…zoveel golven van emoties… na een flinke huilbui (of 4), geschreeuw en gesnauw tegen mijn dochter, een spuugfestijn van Nijs.. lijkt de rust een beetje terug gekeerd. En om mijn eigen mind-set even te veranderen- wil ik jullie graag meenemen naar mijn bevalling. Want dat was er wel 1 met een gouden randje (vond ik zelf)
Als je mijn blogs een beetje gelezen hebt, weet je hoe ik opzag tegen de bevalling. En hoe dichterbij die 42 week deadline kwam – hoe kwetsbaarder alles voelde. Ik dacht echt: daar gaan we weer… toch weer naar het ziekenhuis. Maar gelukkig was niks minder waar en begon op donderdag 6 mei om 22:00 uur de bevalling.
Ik had al twee weken flinke voorweeën. Saar had al een nacht bij mijn schoonzus gelogeerd omdat ik al eerder dacht dat het begon.. maar helaas zette het elke keer niet door. Die donderdagavond begonnen de weeën weer. Sceptisch als ik was, melde ik het voorzichtig bij Joël en ben op tijd naar bed gegaan onder het mom van: Mocht het toch gebeuren, pak ik nog even wat uurtjes slaap’. En jahoor om 0:30 uur werd ik wakker met constante weeën. Nog steeds een beetje sceptisch heb ik een klein uurtje bijgehouden hoe snel de weeën elkaar opvolgde, maar ergens wist ik het: dit is het echt!
Om 01:30 uur heb ik Joël wakker gemaakt en toen ging het allemaal heel snel. Ik kon de weeën nog lastig opvangen in bed en ben heen en weer gaan wiebelen door onze slaapkamer heen. De weeën werden snel heftiger en al dansend en hupsend heb ik staand de weeën opgevangen. Joël heeft rond 2 uur de verloskundige gebeld en die kon er rond 02:30 uur zijn. Het was zaak om nu zo snel mogelijk te zorgen dat Saar naar haar logeeradresje ging. Joël belde zijn broertje en terwijl hij onderweg was en ik bij Saar zat om haar wakker te maken en haar laatste spulletjes (nog steeds hupsend) in haar tas deed, braken mijn vliezen… (ja op Saar haar kamer 😉 )
Joël is naar beneden gegaan met Saar, heeft ondertussen de verloskundige nog een keer gebeld om te vertellen dat mijn vliezen gebroken waren. De verloskundige gaf de opdracht om meteen de kraamzorg te bellen zodat zij ook kon komen. Ik kon nog een paar oude handdoeken vinden en heb zo een tapijtje gelegd op onze slaapkamer vloer zodat ik daar in mijn badjas met een blote bibs weer verder kon hupsen. Ik hoorde dat Saar opgehaald werd en ik merkte dat me dat iets meer ruimte gaf om me nu echt te focussen op wat er zou gaan gebeuren.. de bevalling was toch echt begonnen!
Het is echt bizar wat je je allemaal nog bedenkt als je strak staat van de weeën. Ik heb op 1 of andere manier nog de ziekenhuistas gepakt (voor het geval dat), een vriendin ge-appt die in Amerika is om te vragen of ze wilde bidden en heb mijn ouders ge-appt dat het eindelijk echt begonnen was. De verloskundige kwam meteen boven bij mij kijken en ze zag aan mij dat ik al heel ver was (en dan niet aan mijn onderkantje, maar aan mijn pijn en de golf van weeën). Joël kreeg instructies om het bad klaar te maken en de matras naar beneden te brengen en op de keukentafel te leggen (ja, ja… op de keukentafel 😉 )
Ik denk dat Joël echt wel 50 keer de trap op en af gegaan is. Omdat we in de keuken een boiler hebben, moest de slang om het bad te vullen vanuit de badkamer komen. De verloskundige was inmiddels allerlei spullen aan het verzamelen. Ik heb niet veel meegekregen. Behalve dat ze mijn gloednieuwe hydrofiel doeken pakte en op bed legde om mee naar beneden te nemen. Ik dacht:’ Ehm die zijn niet voor de bevalling, die zijn gloednieuw – die heb ik gewassen en gestreken!’. Toen ze naar beneden liep met wat andere spullen, heb ik de doeken weer terug gelegd. Even later kwam ze weer terug en pakte dezelfde doeken. Vervolgens kwam de kraamzorg en liep ze weer zonder doeken naar beneden en je raad het al.. ik heb ze weer terug gelegd. Helaas heeft ze de volgende keer dat ze bovenkwam ze maar meteen naar beneden gebracht… die zal wel gedacht hebben 😉
Inmiddels moest ik opzoek naar een andere houding want ik kreeg zulke moeie benen van het hupsen en probeerde op bed op handen en knieën. Maar zo kon ik het ook niet goed opvangen. Toen ik rond 03:00 uur hoorde dat ik naar beneden kon komen en bijna in het bad mocht plonsen, kon ik wel janken van vreugde. Eenmaal beneden leek het nog een eeuwigheid te duren voordat ik in dat bad mocht. En daar stond ik in de woonkamer, leunend op de box weer te hupsen. Joël ging voor de 304de keer naar boven om de kraan dicht te doen. De verloskundige zei dat ik nog even moest gaan plassen (ik dacht ik plas wel in bad, wat kan mij dat nou schelen). Maar ik heb natuurlijk braaf geluisterd. En 3 weeën later zat ik dan in dat heerlijke bad.
Het water was heerlijk. Ik kon echt beter ontspannen, maar toen de eerste wee weer kwam – wist ik niet waar ik het zoeken moest. Ze leken nog intenser en ik moest even puzzelen hoe ik ze goed kon opvangen. Op handen en knieën voelde het fijnst. En helemaal in mijn eigen wereldje kon ik de weeën redelijk goed weg-puffen. maar man wat deed dat zeer. De verloskundige was heel fijn en rustig. Ze had toevallig een aantal bevalling al samen gewerkt met de kraamzorg die er was en dat merkte je. Het liep als een ge-oliede machine die twee.
Inmiddels was ik bijna een uur lang die heftige weeën aan het weg wiebelen en puffen en ik merkte dat ik niet meer kon. Ik was totaal uitgeput en ik raakte een klein beetje in paniek. Ik moest weer wisselen van houding, maar zittend of leunend op de rand vond ik totaal niet fijn. En toen kwam ‘eindelijk’ dat poepgevoel.. en jahoor ik mocht gaan persen. Maar dat viel nog wel even tegen kan ik je vertellen.
Ik weet nog dat de verloskundig op een gegeven moment zei: ‘Oh ik zie heel veel haar’. Ik dacht echt: Ehm vind je het gek, ik kan daar al maanden niet bij. Later besefte ik dat ze de baby bedoelde en dat het ter bemoediging was om mij te laten weten dat het hoofdje zichtbaar was. Omdat ik zo twijfelde of het wel zou lukken en ik steeds meer uitgeput raakte. Vroeg ze mij of ik wilde voelen. Als ik daar nu aan denk dat schaam ik me toch lichtelijk. Hoe ik zelf daar gevoelt heb terwijl er drie mensen toekeken.. best een gek idee toch? Hihi. Maar het hielp wel.. want inderdaad, er gebeurde echt wat.. ik voelde het hoofdje.
Die drie kwartier van persen zijn een beetje een roes. Ik weet dat ik het heel fijn vond dat ik wat anders kon doen dan dat stomme wiebelen en puffen. Ik kon nu echt even mijn krachten gebruiken. Ik heb Joël en de kraamzorg fijn geknepen en ben regelmatige gewisseld van op handen en knieën naar op de rug. Ik heb het ook nog een keer uitgeschreeuwd naar de Heer, dat Hij nu echt even in actie moest komen want ik voelde; Nijs zat klem achter mijn schaambotje. Dat was bij Saar ook een issue. En omdat ik wist dat de baby aan de grote kant was, raakte ik toch even in paniek en heb een paar keer huilend geroepen dat het niet ging lukken. Maar de verloskundige bleef positief, de hartslag van Nijs bleef constant en ik werd van drie kanten liefdevol aangemoedigd.
Nog 1 laatste keer moest ik wisselen van houding en ik voelde dat er iets gebeurde. Jahoor daar was hij dan. eerst het hoofdje en toen zijn lijf. Hij floepte er als het ware uit en zwom naar me toe. Ik kon Nijs zelf rustig uit het water tillen en bij me leggen. Joël zat achter mij en het was een prachtig moment. Om 05:06 hadden we onze zoon in onze armen… En jahoor, daar gingen mij nieuwe hydrofieldoeken het bebloede water in om onze zoon heen. Ach ja wat maakt het ook uit…
We hebben samen nog een klein halfuurtje in bad gezeten. Ook de placenta kwam er in bad uit en Joël mocht de navelstreng doorknippen. (Ik blij dat ik niet met snoer en al uit bad moest om vervolgens op de keukentafel nog de placenta eruit te persen). Het moment dat Joel, Nijs overnam en ik uit bad moest – vond ik heel naar. Ik rilde van de kou en vermoeidheid en merkte dat ik echt alles gegeven had. Het duurde ook echt even voordat ik weer op temperatuur was. En daar lag ik dan op de keukentafel, met mijn zoon en langzaam kwam de zon op en deze scheen precies in mijn gezicht. Het was gelukt – ik was thuis bevallen, in bad – in razend tempo. Alles was goed met de baby… alleen mijn onderkantje had een rits nodig.. maar goed dat was dan maar zo. Het was gelukt! Dank U Heer!
Ik kijk terug op een hele positieve ervaring. Ik heb weer vertrouwen gekregen in mijn lijf, want ik merkte hoe ik zelf kon aanvoelen wat ik moest doen tijdens de bevalling. Ik ben enorm dankbaar voor de ontzettende vaardige en lieve verloskundige die samen met Joël en mij gestreden heeft. En die vent van mij… hij kon aan het einde van de dag bijna niet meer lopen van de spierpijn, maar zonder hem was het me niet gelukt!
Liefs Barbara
