En nu is hij er echt! Wie had dat gedacht 😉 Onze Nijs. Inmiddels een verse week een buitenboord-baby. We zijn blij, moe, dankbaar, gespannen, ontspannen, verwent en nog veel meer. Het is een werkelijke trein aan emoties die voorbij dendert en soms kan ik nauwelijks instappen en ontspannen meerijden. Want ook deze week zijn de emoties hoog en de tranen veel. Maar gelukkig ook veel positieve emoties en vrolijke krokodillen tranen.
Het was een lange rit (al zeg ik het zelf), maar gelukkig na 41 week vond hij het toch tijd om kennis te maken met de wilde buitenwereld. En nu zit ik hier. Een stapel was aan mijn voeten en de boy in de kinderwagen. Zijn zus springt vrolijk op de trampoline en zijn papa is het gras aan het maaien. Het lijkt alsof het al weken zo is. Gek hoe iets al heel vertrouwd kan voel en ook toch weer heel nieuw.
Ik ben inmiddels aardig opgeknapt. Lichamelijk nog een beetje wiebelig (hallo ik heb alle weeën staand opgevangen of op handen in knieën) en natuurlijk is dat onderkantje lichtelijk beschadigd (lees hier en daar een hechtkinkje of 40)… Maar naast nog wel veel spierpijn, voel ik me aardig oke. Mentaal schommelt het hier en daar nog een beetje. Ik weet ergens dat het goed gaat en ik het goed doe. Maar toch he.. die twijfels en dat controle willen hebben… tja het aard van het beestje verander je niet snel.
Maar om eerlijk te zijn ben ik gewoon rete trots op hoe het gaat. Ik heb meteen een aantal keuzes (moeten) maken de eerste dagen – waaronder dat we overgestapt zijn op de fles. Dat zal je waarschijnlijk niet zoveel verbazen. En ik ben enorm dankbaar dat onze lieve kraamverzorgster me hier in geholpen heeft. De keuze was niet nieuw, maar ook niet gemakkelijk. Een stukje faal-gevoel kwam toch weer boven. Maar nu ben ik alleen maar blij. Er is zoveel meer rust. Rust bij mij, rust bij Nijs (hij kon helemaal niks met die tepels van mij) en rust bij de rest van het gezin. Niet zoveel gedoe en gehannes en veel meer energie om er ook voor Saar te zijn. Ik betrap mezelf er op dat ik bijna wil typen dat ik het jammer vind dat het niet gelukt is. Maar dat is niet helemaal eerlijk. Want eigenlijk ben ik heel erg opgelucht dat we deze keuze gemaakt hebben. Want stiekem wilde ik dit misschien al wel voor dat ik beviel. Het mooie was dat toen ik het hardop durfde te zeggen, Nijs een lachje toonde. Ik zag het als een mooie knipoog van boven – ik koos wat goed was voor ons alle vier.
Waar ik het meest tegen aan gelopen ben deze week is de overgang van 3 – 4. En ik besef me dat dat nog wel eventjes duurt voordat ik daar mijn draai in heb gevonden. Ik wilde het ook zo graag goed doen voor Saar. En ze was ook nog eens jarig gisteren. En tja… daar stond ik woensdag een taart te bakken in de keuken. Ook eiste ik van mezelf om toch weer snel dingen met haar te doen. Dus dat voornemen om 7 dagen in mijn bed te zitten tijdens de kraamweek – was binnen 1,5 dag al de deur uit. Achteraf best jammer, nu de kraamhulp weg is wilde ik eigenlijk dat ik er nog meer van genoten had. Maar goed daar doen we niks meer aan. Het lastige met twee kids vind ik toch echt het benauwde gevoel dat wat je doet niet goed genoeg is voor allebei. Alsof je moet kiezen… als ik dan even kon spelen met Saar – was Nijs voor de kraamhulp of voor Joël. En als ik bezig was met Nijs, kon ik even niet Saars drukte hebben. En tja als je zoveel op elkaar lijkt – botst dat nog wel eens. Ze ging alles natuurlijk even lekker uitproberen en we hebben regelmatig even tegen elkaar geschreeuwd en samen keihard gejankt. Gelukkig hebben we het altijd weer goed gemaakt met een dikke knuffel en een hele boel ‘ik houd van jouws’. Maar man – wat is dat wennen.
Tja en die spanning, dat is waar ik de komende tijd mee aan de slag wil. Ik merk dat mijn lichaam nog kan reageren zoals het reageerde bij de geboorte van Saar. Heel gespannen, alles maar perfect willen doen, janken als iets anders gaat dan ik zou willen, dingen niet goed kunnen loslaten, het gevoel dat ik het alleen moet doen (hallo ik heb zo’n topkerel waar komt dat idee vandaag ?? )…. Als Nijs iets langer blijft huilen schiet het meteen in mijn rug en schouders, als even het aankleden niet lukt (hallo fragiele baby) slaat de spanning toe. Als hij ‘s nachts moet huilen omdat hij graag z’n flesje wilt – krijg ik toch de bibbers of Saar er niet wakker van wordt…. wat is dat toch he? En dat terwijl ik in mijn hoofd het al zoveel beter kan relativeren. En ik in mijn hoofd het huilen helemaal niet altijd erg vind en ik ook besef dat Saar gewoon moet wennen aan de geluiden van een baby in huis. Maar toch… alsof je lijf een soort van geheugen heeft bij bepaalde herinneringen en als soort gelijke situaties zich voordoen – schiet dat spiergeheugen in die oude herinnering.
Ook zijn de nachten nog wel een berg die ik voor mijn gevoel elke avond moet beklimmen. Ik ben niet zo’n goede inslaper (en die kerel van mij ziet het kussen en snurkt… hoe frustrerend), en dat is best een ding als je er ‘s nachts uitmoet. Ook ben ik gewend aan slapen met oordoppen. En ging die allertheid weer op volle toeren toen de baby naast ons lag in de wieg. Maar goed een paar nachten verder durf ik inmiddels met 1 oordop te slapen (zo blokkeer ik toch het geluid van Joël enigszins), heb ik inmiddels ook geen licht meer in de slaapkamer aan, maar een lampje op de gang zodat het wel iets lichter is in onze kamer en ga ik na de nachtvoeding (rond 3 uur) een paar uurtjes op zolder liggen. Joël en Nijs slapen wel – en ik kan dan even wat bijslapen met mijn oordoppen in. Het helpt met ook om de druk niet te hoog te leggen bij het slapen. Ik kan nog wel eens gefrustreerd worden van het feit dat ik niet in slaap kan vallen en tja dan val je helemaal niet in slaap. Nu kies er dan maar voor om lekker muziek te luisteren en wel lekker te liggen. Ook krijg ik steeds meer vertrouwen in dat Nijs ook wel bij mij op de borst kan slapen (al vinden mijn borsten dat minder fijn). Maar goed, waar hebben we het over. Hij is er een week. Ik wil alles voor elkaar hebben op dag 5… wat een onzin..
Nou ja, ik denk dat dit het maar even is voor nu. ‘wees lief voor jezelf’, wordt er vaak tegen mij gezegd. En zo is het maar net. Dat wil ik ook tegen jou zeggen. En dat ‘lief zijn voor jezelf’, betekend voor iedereen iets anders. Voor mij betekend dat ik er voor kies om de fles te geven en het tweede deel van de nacht op zolder slaap. Ik weet dat voor sommige moeders dat echt ‘not done is’. Maar geloof me – er is niks mis met mijn hechting met Nijs en andersom ook niet. We zijn dol op elkaar en hij is dol op knuffelen met mij. En dankzij mijn eigen keuzes – ben ik ook dol op knuffelen met hem. Bij Saar kreeg ik daar een hekel aan – mede door de borstvoeding… Dus maak je geen zorgen hoor – dat zit wel snor. En ik sta bij mijn keuzes en ben er blij mee en dat gun ik jou ook! Een blije mama is een blije baby, dus kies vooral wat goed voelt voor jou!!
Lieverds, het beval-verhaal en een uitgebreid kraambed-verslag komt nog hoor (denk ik), maar nu wilde ik gewoon even mijn gedachten op een rijtje zetten. Dus bedankt voor je tijd! En onthoud: wees lief voor jezelf!
Liefs Barbara
