Terwijl ik af en toe even met de kinderwagen wiebel, probeer ik er een blogje er uit te persen. Met dit bloedmooie weer zitten we allemaal even lekker binnen. Mevrouw kijkt even een Nijntje (of 10), meneer wil niet op zijn kamer slapen (snap ik best, het is daar nog net niet de Sahara) en deze vrouw wil wel even bloggen (en aangezien mijn twee kids binnen zitten, zit ik ook maar binnen… en met die extra vocht die ik nog deels bij mij draag.. is deze warmte… tja hoe zal ik het zeggen.. heerlijk, maar ik word er niet knapper op)
De afgelopen vier weken ging snel en langzaam te gelijk. Snel omdat de dagen zo voorbij zijn, en langzaam omdat ik het soms allemaal een paar maand vooruit zou willen spoelen en hij ‘nog maar’ 4 weken is.. Ik hoor mezelf soms mopperen over de nachten.. en dan moet ik om mezelf lachen.. ‘hij is ook nog maar 4 week Barbara’, zucht ik dan maar. Want eigenlijk hebben we niks te klagen. Het enige wat ik echt mag leren in deze tijd is… loslaten.. en het niet allemaal zelf willen doen. En oh dat vind ik zo moeilijk.. maar ik heb ontdekt dat als dat lukt… Als ik toch loslaat en het niet van mezelf verwacht. maar juist van God.. er een leven in vrijheid om de hoek staat te wachten. En man, wat kijk ik daar naar uit. (ook naar de nachten dat hij doorslaapt.. ik zal niet liegen 😉 )
Kijk, eigenlijk gaat het gewoon rete goed met Nijs. Ondanks een verkoudheid en een flinke spruw… doet hij het heerlijk. Hij is steeds meer alert, kan zelf goed in slaap vallen (oké, als hij daar zin in heeft), blijft keurig op temperatuur, accepteert de soms wat lompe kussen en knuffels van z’n zus en de slechte ochtend adem van z’n moeder en hij neemt het zijn vader niet kwalijk als die ook even wegdommelt terwijl ze samen op de bank liggen.
Voor de gene die mij kennen, jullie weten dat ik dol ben op structuur, rust en regelmaat. Ik houd van dingen uitzoeken, onderzoeken, uitproberen, veranderen, bijstellen, lezen en studeren. En dat is allemaal hartstikke mooi. Maar in dit proces met een baby, staat me het soms enorm tegen en is het zoeken naar balans. Waar wil ik ruimte en structuur en waar zit ik mezelf enorm in de weg en bied die ruimte en structuur me geen vrijheid maar stress. Ik merkte dat ik alles opzocht op google of in boeken en mijn eigen instinct weer een beetje losliet. Wat hoort ook al weer bij deze fase, zou het vandaag een regeldag kunnen zijn, hoe zorgen we ervoor dat hij niet meer denkt dat om 5 uur z’n dag begint (hallo ik slaap dan net weer een half uurtje). zouden we hem al op zijn eigen kamer kunnen leggen? Je begrijpt me…
Ik heb voor mezelf besloten dat ik een aantal handvaten uit het boek haal, waar ik bij Saar ook (te) veel gebruik van heb gemaakt. Want laten we eerlijk zijn, die werken goed. Denk hierbij aan fles-tijden en de verdelingen van de hoeveelheid flesvoeding per keer. Maar ook het toch al in zijn eigen bedje leggen en inbaken. Maar ik merk ook dat een aantal dingen anders zijn. Er staan bijvoorbeeld ook dut-tijden in het boek (waar je je volgens het boek strikt aan moet houden). En bij Saar was me dat allemaal heilig met als gevolg dat ik aan huis gekluisterd zat.. Nu kan ik niet anders dan hem ook gewoon met een dutje in de kinderwagen te laten slapen (want Saar moet ook naar school gebracht worden 2 keer in de week) en soms dan valt hij mij in in de box of buiten in de kinderwagen in slaap.. nou dan hoeft hij niet perce van mij in bed hoor.. Maar goed dat moest ik wel even leren en voor mezelf ook kiezen – waar hecht ik waarde aan, wat vind ik belangrijk en wat minder. Kijk ik vind het heel fijn dat we een goede nacht maken (voor zover dat lukt) en dat hij overdag lekker wakker kan zijn en s nachts lekker slaapt. Ook vind ik het fijn als hij tussen de middag (ergens tussen 11 en 2) in z’n bedje slaapt. Voor de rest probeer ik het los te laten. (ik zal eerlijk zijn, dat lukt de ene dag beter dan de andere dag).
Door te kletsen met vriendinnen en bijbel te lezen, ontdekte ik wel dat ik te veel en van alles van mezelf verwacht. Ik wil graag de controle. Met als gevolg dat de dingen waar ik geen controle over heb (bijvoorbeeld, hoe gaat de nacht), enorm gestressed van werd. Ik zit echt in het proces om meer te kijken vanuit wat allemaal goed gaat en de dingen die nog even anders lopen dan gehoopt, dat dat wel goed komt en te vertrouwen op God. En het ook te verwachten van Hem.
Een vriendin van mij is daar zo goed in. Die heeft drie prachtige kids en het motto: Als ik geen goede nacht heb, vertrouw ik God dat Hij mij kracht geeft voor de dag. Die insteek wil ik ook. God weet wat wij nodig hebben. Hij ziet onze struggles. En je mag absoluut je vragen en verlangens bij Hem brengen. Maar ik geloof ook dat er kracht vanuit gaat als je Hem dankt voor wat hij gedaan heeft en nog voor wat Hij zal doen. Ik geloof echt dat de nachten nog beter gaan worden en daar dank ik Hem voor. En soms klaag ik en wil ik alles vooruit spoelen – maar ik weet ook dat sommige processen niet te versnellen zijn. En dat je dat ook niet moet willen – want wie weet mis je belangrijke dingen die je in andere fases weer nodig hebt.
Nou lijkt het misschien alsof ik alles op de rit heb, nou ik kan je vertellen – ik stond gisteren nog jankend onder de douch (tijdens het avond eten, ik was zo moe en ik was zo zat van het huilen van Nijs dat ik even 10 minuten voor mezelf moest nemen). Maar de zon schijnt meer en de donkere wolken drijven sneller voorbij. En net als de afgelopen dagen ‘in het echt’, ontkom je niet aan een donder en bliksembui. Ja hoor.. die zijn hier ook nog steeds. En dat hoort erbij…Want net als in de wereld van het weer, klaart het soms ook lekker de lucht.. zo’n flinke bui.
Maar het gaat elke week een beetje beter hier. En kk denk dat ook komt doordat de focus een beetje anders ligtt. Ik focus me nu meer op wat goed gaat (misschien ook omdat die momenten er nu ook meer zijn) en de momenten wanneer het even niet goed gaat – accepteer ik en ik weet – dit gaat voorbij. En geloof me, als ik midden in een verschoon-sessie zit (omdat ik vergeten was de luier van Saar te checken en die flink is doorgelekt) en een krijsende baby in de kinderwagen heb liggen of als ik bijna anderhalf uur, af en aan naar een huilende baby luister dwars door het ochtend-fluiten van de vogeltjes… dan vind ik het heel moeilijk om me vast te houden aan: ‘het komt goed, het is goed… dit gaat voorbij, God is erbij’. Maar dan is het (sorry dat ik het zeg)… voor mij soms fake it Till you make it.. en voor mij geld dan dat ik ga proclameren. ‘ Het komt goed, ik verwacht het van U en ik vertrouw op U’. Ookal voelt het even niet zo en schiet ik vanuit mijn eerste reactie eerder in de ‘baal-modus’, het helpt me wel.
En zoals ik al zei: ik zou soms best even een paar weken vooruit willen spoelen. Maar ik weet dat (juist) in deze weken, lessen zitten die ik later nodig zal hebben. Eigenlijk net als in een video-game. Op internet zijn er misschien wel shortcuts te vinden. Maar wat nou als je level 3-5 overslaat en in level 8 er achterkomt dat je iets nodig hebt, wat je in leven 5 kon vinden? Dan heb je pech en haal je niet het maximale uit level 8.
Wat zal ik zeggen, de lessen zijn pittig.. stom soms zelf.. Maar ik geloof absoluut dat het ons als gezin verder zal helpen. En die lessen bestaan uit verschillende dingen. Een stukje verwerking, leren loslaten, trots opzij zetten, vertrouwen, dankbaar zijn, de kleine dingen vieren, genieten van het moment en niet alleen maar bezig zijn met later, in plaats van vragen: Heer wilt U…. probeer ik mijn gebeden te beginnen met: Het dank U wel dat U …. Geloof uitspreken, wachten en het verwachten van God en dankbaar zijn, zijn key in mijn eerste levels van deze nieuwe fase. Misschien zijn ze voor jou anders. Dat denk ik wel. Dat is het mooie en het moeilijke. Vergelijken heeft geen zin, iedereen is anders en iedereen heeft andere dingen nodig. En hoe tof is het, dat God dat van iedereen weet en we altijd mogen vragen om Zijn wil te doen. (want ook al ben ik het soms lichtelijk oneens met de Wil van de Heer, of had ik het zelf anders bedacht – Zijn wil is altijd het beste)
Nu mag ik nog leren dat mijn gevoel los staat van het geloven in en vertrouwen op God. Soms voelt het even anders en sta ik stijf van de spanning. Juist dan wil ik belijden dat Hij het in Zijn hand heeft, Hij het wel overziet en dat ik het van Hem mag verwachten. En joh als ik dat nou meer en meer leer, dan zwem ik straks in een leven van vrijheid. Daar kijk ik naar uit. Bedankt Nijs voor deze mooie lessen!
Liefs Barbara
