Een wel befaamde titel. We posten een foto vol in de make up en vervolgens een foto zonder make up (maar wel met goed licht en ons mooiste ‘angle’). De afgelopen dagen werd ik me ervan bewust dat vergelijken hoort bij het dagelijkse leven. Jammer eigenlijk. Mijn coach zei het mooi: ‘De enige met wie jij je moet vergelijken is jezelf. Met hoe je een aantal maand geleden was en hoe je nu bent.’ Ik vind dat een mooie gedachten. Sterker nog, ik geloof dat dit essentieel is. Want hoe leuk het ook is om andere mensen te volgen op Instagram (geloof me ik ben er dol op), het is ook linke soep als het onze ‘normaal’, gaat bepalen.
Ik besef me ook dat andere zich vergelijken met mij. Nou, ik zal je dan eens even wat vertellen. Misschien lijkt het wel op Instagram dat ik het allemaal goed voor elkaar heb, maar ook hier blijft de was gewoon een week aan het rekje hangen, omdat ik geen zin heb om op te ruimen en kan mijn kind inmiddels prima commando’s opvolgen vanaf de bank omdat ik te moe ben (of te lui) om op te staan.
De standaard illusies die je hebt als vrouw, zoals dat je iets op de trap legt in de hoop dat iemand dat mee naar boven neemt – dat gaat hier net zo. En ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het erg waardeer als ik een moeder iets zie posten over een peuterdrama-uitval in de supermarkt. Dat geeft mij toch een beetje het gevoel van: ‘gelukkig, ik ben niet de enige’.
Ik zal je nog een aantal voorbeelden geven. Niet om te vergelijken, maar gewoon dat je even kan meegenieten met dat het hier dus ook wel eens ‘niet zo goed’, gaat.
Ik ben zelf best wel een persoon met temperament. Ik kan onbedoeld vel uit de hoek komen, houd van doorpakken en kan met dingen gaan gooien als het niet lukt. Joel heeft wel eens een wasrekje naar zijn hoofd geslingerd gekregen toen ik heel boos was en ook Saar’s loopfiets kreeg laast vliegles de schuur in, omdat ik na een half uur worstelen tijdens ons ommetje ze niet verder wilde, eindelijk thuis was. (Moet je na gaan, Joel heeft haar opgehaald omdat zij weigerde verder te fietsen en ik weigerde om met een krijsend kind nog een seconde langer op straat te staan). Helaas gaat dit gedrag niet onopgemerkt voorbij aan Saar. Dus ook krijgt bij haar de duplo regelmatig vliegles als het niet lukt om het goed in elkaar te zetten. Wat kan ik zeggen, we are a work in progress. En nee ik vind het niet leuk dat ik soms zo boos kan worden en moeders met engelengeduld komen me de neus uit, maar ik heb het ook leren omarmen. Mijn temperament gaat samen met een heel sterk rechtvaardigheidsgevoel. Waardoor ik juist ook kan exploderen van passie voor iets. Oké, ik geef toe – een stukje zelfbeheersing is absoluut gepast. Daar werk ik dan aan.
Laatst zei iemand: ‘jij doet dat zo even, een eigen bedrijfje opzetten en Op en top vrouw’. Nou… al vond ik het super lief dat diegene dat zei, moet ik ook eerlijk bekennen dat ik best wel studie-ontwijkend gedrag heb. Ik verkies dan toch soms een serie boven studeren, lezen of stille tijd houden. Ook merk ik dat ik soms ga vluchten. Als mijn hoofd barst van de ideeën, krijg ik daar juist soms een passieve houding van. Ga ik van alles doen, behalve met die dingen bezig. Soms gewoon puur uit angst omdat ik bang ben dat als ik eenmaal begin, ik niet meer kan stoppen en alles moet wijken voor die ideeën (en daarmee doel ik ook vooral op slaap enzo). Toch besef ik me de laatste tijd dat ik dan juist doe wat die stomme duvel wil dat ik doe. Opgeven, leven met zorgen, lui zijn. Nou ik daar bewust van ben, kies ik er soms (helaas nog niet altijd) voor om juist eerder op te staan om te studeren, of om juist als ik s nachts wakker wordt en onrustig ben, een aantal dingen te noteren in mijn telefoon. Puur om te laten zien dat ik in overgave naar God wil leven. En is serie-kijken dan verboden? Nou nee, dat denk ik niet, maar ik wil er wel bewust van zijn waarom ik serie kijk. Is dat omdat ik even wil ontspannen en mijn hoofd wil uitzetten. Of is dat omdat ik wil vluchten.
Wat ik eigenlijk wel grappig vind, is dat door dat mensen bepaalde dingen denken van jou, jezelf soms ook zo over jezelf gaat denken. Zo ben ik laatst er achter gekomen dat ik koken eigenlijk helemaal niet zo leuk vind. Mensen denken dat van mij. Want ja ik ben wel zo iemand dat als er gasten komen, ik een nieuwe recept uitprobeer. Maar dus eigenlijk niet omdat ik dat perse leuk vind. Het klopt dat ik dol ben op kookboeken, ik vind en heb voeding altijd al heel interessant gevonden. En ik weet ook vanuit mijn burn-out wat voor invloed voeding heeft op je lichaam en geest. Daarnaast wil ik natuurlijk gezond eten. Maar laten we even eerlijk zijn, sinds ik mama ben zit dat uitgebreide koken er niet in hoor. Ik heb vaak om 5 uur de pijp uit en dat resulteert ook nog wel eens in een patatje of gewoon een tosti. En bij ‘ook nog wel eens’, bedoel ik eigenlijk gewoon wel 1 keer per week. Wat ik wel heel leuk vind, is tafelen met vrienden of familie. Ik vind dat heerlijk. Lekker eten en praten. Daarom heb ik het er absoluut voor over om in de keuken te staan. Maar je maakt me nog blijer als we de lasten verdelen en iedereen iets of een gang meeneemt en we pas eten als de kids op bed liggen 😉
Ik hoop dan ook dat mijn blogs, of posts je niet de indruk geven dat je, je moet vergelijken met mij. Ik zou zeggen lach om wat je leest, leer van mijn fouten en zoek vooral naar wat jouw ‘normaal’, is. Luister naar je hart! Heb jezelf lief, omarm wie je bent!
Liefs Barbara
