Soms heb ik even zo’n moment dat het glas halfvol lijkt. Dat is het niet, maar toch… ik gun mezelf soms ook wel even een portie gezonde zelfmedelijden. Als ik dit mezelf even gun, gaat het daarna ook vaak een stuk beter… heel gek hoe dat werkt..
De afgelopen weken zijn voor iedereen hectisch. Ik bedoel wij hebben er maar 1 rond lopen (en 1 breakdancen in mijn baarmoeder) en andere hebben er wel 3 of 4 of 5 of nog meer…Sommige werken full time thuis met homescholing ernaast en die van mij mag nog 1 dag per week naar de gastouder. Ik beschouw mezelf best als powervrouw… maar je hebt natuurlijk baas boven baas. Van die toppers waarbij het niet uitmaakt of er nou 3 kids rondlopen of 35…
Vandaag was het voor mij allemaal even genoeg. De wasstapel wordt niet kleiner, het aanrecht blijft vol, de kartonnen dozen verzamelen zich (iets met nesteldrang en de winkels zijn niet open), mijn peuter kan zich al een paar dagen niet goed zelf vermaken (op het moment dat ik dit schrijf is ze even alleen buiten bellenblazen…. 10 minuten 😉 ) en met een thuiswerkende man verbaasd het me elke week hoe snel de boodschappen er door gaan.
Nou dit entertainmentbedrijf en hotel mama, staakt de rest van de dag. Want naast het mama-en, wat soms voelt als een fulltime job, heb ik ook nog mijn eigen werk wat ik binnenkort mag overdragen ivm mijn verlof, studeer ik voor HET examen van de studie en zet ik ondertussen een bedrijf en een platvorm op. En juist dat zijn ook de dingen die me veel energie geven. Helaas is dat momenteel vooral mentale en geestelijke energie, want die zwangerschapshormonen hebben mijn lijf een beetje in de greep. Ik wil niet klagen hoor (maar doe het toch), ik ben gewoon hele dagen moe en heb veel pijn. En dan kost alles ook vele meer moeite. En dan is de maat even vol.
Ken je dat, dat je dan opeens (hoeft niet echt een aanleiding voor te zijn), je er even genoeg van hebt en denkt… ik doe nu even helemaal niks meer. Ik lees geen boekje meer voor, ik maak geen avondeten en als die was volgende week nog steeds in de wasmachine zit, heb je pech en ga je maar zonder onderbroek door het leven….
Ik weet van mezelf dat als ik daar gewoon even aan toe geef, het vanzelf weer over gaat. En dat ik dan wel weer wat oppak, want ik ben trouwens de enige thuis die me irriteert aan de rommel. En dat hinkelpad boven op de overloop is ook levensgevaarlijk als ik ‘s nachts naar de wc moet.
Dus ik ben de rest van de dag in staking. Benen omhoog, golden milk in de aanslag en Saar weet ook: mama staakt even, dat gaat wel weer over….
