Deze titel geeft een inkijkje (dat klinkt misschien een beetje vies), in hoe het er hier aan toe gaat. Want we zijn inmiddels naast 234 hechtingen, ook 5 maanden verder en ik ben nu een dikke maand aan de bak als ondernemer. De hechting zijn inmiddels vergaan (er viel er dus 1 in mijn onderbroek en ik dacht dat ik een worm had… ik schrok me rot… ), nou ja vergaan… ‘opgelost’ is de juiste term en de werkplek is zo goed als af. (we hebben ook na drie jaar nog steeds geen plinten.. dus je begrijpt.. helemaal klaar is het nooit in dit huis).
Dat ondernemen dat past wel in mijn straatje. Ik geniet ervan om lekker mijn eigen tijd te bepalen – mijn prikkels te regulieren en met de nachtelijke avonturen van de afgelopen maanden, had ik ook echt niet voor de klas kunnen staan. Ik vind het heerlijk om in gesprek te gaan met inspirerende vrouwen ( ik heb dan wel het voorrecht om hun coach te mogen zijn, maar zij inspireren mij net zo!). Ik krijg daar echt enorm veel energie van. Het is en blijft een spannende keuze om de zekerheid van een vaste baan los te laten. Maar man, wat ben ik blij dat ik het gedaan heb. Ik merk dat de 34294 ideeën die ik altijd in mijn hoofd heb, nu de ruimte krijgen om gefilterd te worden. Dit zorgt voor een enorme vrijheid in mijn gedachten en een al gehele ontspannenheid in mijn zijn. Want zoveel ideeën hebben is mooi, maar ook heel vermoeiend – want dan heb ik toch wel regelmatig schuldgevoelens als ik weer eens een serie kijk in plaats van iets te doen met al die ideeën.
Maar goed, we hebben het hier thuis weer redelijk op de rit. Alleen die donderdag…. die donderdag? Ja die donderdag… misschien herken je het… Je kind gaat twee dagen (achter elkaar) naar de opvang en doet het daar meer dan keurig. Eenmaal thuis en in de rust lijkt het opeens losgelagen wild… ‘De regels zijn voor losers’ en ‘mama op de kast’, lijkt wel het doel van de dag. De dag draait bijna alleen maar op televisie kijken en alles is gedoe. En dan bedoel ik ook alles… van zelf spelen tot broodje eten en van aankleden tot kont afvegen. Daar waar mijn tempo even omlaag moet (want na twee dagen in mijn hoofd, ben ik best moe), gaat dat van Saar omhoog…. En ik kan het amper bijbenen. Alsof ze een koe is die na de winter weer voor het eerst in de wei mag. (das mooi man, dat moet je eens even YouTuben).
Ze heeft het enorm leuk op het kinderdagverblijf. Daar waar ik nogal sceptisch was en het best een groot ding vond dat mijn kleine meisje daar naar toe ‘moest’, is zij helemaal in haar element. De juffen zijn dol op haar (hallo kind van haar moeder), alleen mag ze wel nog iets beter stilzitten tijdens het broodje eten (hallo kind van haar vader). Ze doet lekker mee, kan enorm goed spelen, is leergierig en hoopt elke keer dat het regent (want dan mogen ze in de gang spelen, dit is een grote hal die ingericht is als een soort van gymlokaal). Ze gaat er met zin heen en komt vol energie weer thuis. En dan die donderdag…. dan lijkt het wel alsof ze even helemaal moet ontprikkelen en dan is er soms geen land mee te bezeilen.
Ik vind dat best lastig. En ook ergens oneerlijk. Ik vind dat ze zich dan gedraagt als een peuter… oh wacht.. dat is ze ook. Misschien zijn het mijn verwachtingen die ik dan even moet bijstellen… Want tja… die donderdag wil ik ook altijd van alles doen… en dat is niet altijd mogelijk… en op wie reageer ik dat af… ja… op Saar… Ik geef toe, ik ben verre van perfect 😉 Laatst was ze lekker aan het spelen (waarschijnlijk niet op een donderdag) en toen hoorde ik in haar spel dat ze zei: ‘wegwezen jij’. Ik zal maar meteen opbiechten dat ze dit van mij heeft. Als ik even helemaal overprikkelt bent en ze vervolgens niet luistert, dan is mijn geduld wel eens op… en dan zeg (oke, schreeuw) ik dat soort lelijke dingen. Lekker confronterend als ze het dan vervolgens in haar spel gebruikt. Ik zal haar nog maar eens vertellen dat het niet netjes was van mij om dat zo tegen haar te zeggen…
Daar waar Saar een wilde koe is (klinkt ook niet echt vriendelijk he…), is Nijs een schattige koalabeer… Hij klampt zich het liefste de hele dag aan mij vast. Ook erg lief natuurlijk.. maar dan kan ik al helemaal niks… Ach ja je begrijpt het.. ik heb het enorm zwaar 😉
Nee, maar even alle gekheid op een stokje… (gelukkig is dat niet mogelijk met mijn gekheid.. die stok brak meteen), het gaat goed hier. Tuurlijk er zijn absoluut dingen voor verbetering vatbaar. Maar ik ben blij dat we die eerste maanden door zijn. Ik bid voor kracht voor de volgende maanden en ben enorm dankbaar dat ik de stap gemaakt heb om voor mezelf te beginnen. Ik vind mezelf ook best stoer… want man… als ik iets doe, dan wil ik er ook heel goed in worden. Ik heb al zoveel geleerd, over het ondernemen, over mezelf en over mijn manier van moederschap. En hoe meer ik weet, hoe meer ik het kan omarmen en hoe meer ik het kan omarmen, hoe meer ik kan genieten. Echt waar. Ik ben een gezegend mens, wellis waar met slaap te kort… maar erg gezegend op andere gebieden 😉
Er kan in een korte tijd veel veranderen. Daar waar ik kortgeleden nog die over vermoeide mama was met 234 hechtingen, ben ik inmiddels een vermoeide moeder met hervonden passie en een mooi aan elkaar genaaid onderkantje (sorry voor de beelddenkers), met eigen werkplek op zolder. Je weet wel die plek zonder plinten, maar met elke keer weer vernieuwde inspiratie. Ik geniet ervan. Ik hoop dat jij ook zo’n plek hebt waar je echt kan genieten en dat het je lukt om ondanks vermoeidheid, toch te leven met passie. Je doet het goed vrouw!
Liefs Barbara
