We zijn er nog! Ons leven hierzo in Hattemerbroek gaat lekker zn gangetje. We wassen de ramen in ons ondergoed, kunnen niet vroeg genoeg aan de dag beginnen en leren elke dag om lief te zijn voor elkaar en voor onszelf. Mijn haren was ik regelmatig 3 keer in 1 douchebeurt om dat ik niet meer helemaal helder heb of ik ook alweer mijn haren gewassen had, maar verder gaat het allemaal prima.
Ik heb een soort van ge-accepteert dat het eerste jaar met een baby, je een geldig excuus geeft om regelmatig wat door de vingers te zien, meer televisie-uren goed te vinden en als moto te hebben: ‘morgen is er weer een dag’. Lukt me dit dan echt… nee natuurlijk niet… daarom zeg ik ook: ‘een soort van’.
Want om heel eerlijk te zijn, kan ik er moeilijk aan wennen dan er een minimensje zo afhankelijk van mij is. Ik heb soms het idee dat ik al genoeg heb aan mezelf. Maar ik leer dat het oké is dat ik het eerste jaar zwaar vind en me een dag met een baby meer energie kost dan 2 dagen werken. Ook streef ik erna om steeds meer te genieten. En ik kan eerlijk vertellen, ik ben niet ontevreden.
De afgelopen weken hebben vooral in het teken gestaan van ‘zorgen voor’. Ik ben gestopt in het onderwijs dus het betekende echt een dikke 3,5 maand geen werk en fulltime mama zijn. Ik vond het rete zwaar en ik merk nu ik weer werk, het leven voor mij weer wat meer in balans is. Een jaar geleden had ik me daar schuldig over gevoeld. Maar nu niet hoor. Ik weet dat het goed is. Dit is wie ik ben en jij mag zijn wie jij bent.
Inmiddels hebben we een redelijke routine in huis (hallo ik love structuur.) Ik moet hier en daar wat flexibel zijn, want you know een baby doet wat hij wil. En dat geld zeker voor onze Nijs. Daar waar Saar zich keurig aan mij schema’s hield, is Nijs compleet anders. Hij gaat mooi zijn eigen weg en voor mij is het een kwestie van loslaten en aan overgeven. Komt niet geheel natuurlijk dus het gaat nogal met een frustratiebui of een flinke jank-sessie gepaard. Maar ook dat is oke. Zo verwerk ik het even en kan ik er weer tegen aan. Ik heb veel geleerd over mezelf in de afgelopen maanden. Misschien nog wel meer dan in mijn hele coach-opleiding. En ik kan je vertellen – het is heerlijk (en confronterend) om jezelf steeds beter te leren kennen. Het helpt je prioriteiten stellen en ook ga ik vaker op mijn strepen staan en bewaak ik mijn grenzen. Want man.. ik heb alweer gemerkt hoe snel je die voorbij gaat als mama met jonge kids.
Saar doet het geweldig al zus trouwens. Ze moest even wennen, maar nu is ze geregeld mijn rost in de branding. Ze is dol op regelen en zorgen, en laat dat nou net nodig zijn met een baby 😉 Ze heeft de meest geniale opmerkingen en ze geniet intens van het nieuwe kinderdag verblijf waar ze 1,5 dag naar toe gaat. Ook is Joël elke vrijdag vrij. Voor mij en de kids is dat super fijn. Voor Joël ook hoor! Zo kan ik lekker nog een dagje extra werken. Heerlijk na 3,5 maand thuis –> lekker weer bezig met mijn ideeën, vrouwen ontmoeten, liedjes schrijven, repeteren en bloggen.
Laatst had ik een mooi gesprek met Saar. Ze vroeg zich af wat haar talent was. We gingen een aantal dingen bij langs. Ze dacht even na en trots zei ze: ‘Ik weet wat mijn talent is… televisie kijken’. Ik moest er zo om lachen. Hoe heerlijk onbevangen. En ze heeft gelijk. Ze kan super goed televisie kijken!
Waar ik heel blij mee ben is dat ik ben begonnen met het ondernemen. En dan bedoel ik met mijn bedrijfje. Want ja ja ik ben gewoon ondernemer! Hoe cool! Nou ja, eigenlijk vind ik het gewoon een eer dat ik vrouwen en mama’s mag coachen. Een stukje meewandelen en begeleiden. En niet omdat ik het allemaal zo goed voor elkaar heb. (Hallo hebben jullie mijn blogs gelezen). Maar omdat ik weet hoe uitdagend het leven kan zijn. En voor iedereen zijn die uitdagingen verschillend. Ik weet hoe we als vrouwen de lat hoog hebben liggen en onze energie soms ver te zoeken is. Ik leer elke dag en daar deel ik graag over. Het mooie is dat coaching gewoon hele toegankelijk manier is om zelf tot inzichten te komen die je leven kunnen veranderen. Nou voelt dit misschien als een beetje reclame maken, maar ik merk echt zo dat dit mijn hart heeft en dat dit ook meteen de reden is waarom ik soms beter kan accepteren waarom ik door dingen heen moet.
Laat mij het je uitleggen. Ik ben heel blij met het leven dat ik mag leven. Mijn leven is ontzettend rijk en dat is allemaal te danken aan God. Ik heb best het 1 en ander mee gemaakt en ik ben erg opzoek geweest naar wie ik ben en hoe ik in mijn kracht kan gaan staan als mama. Soms overvalt het me en vraag ik me af waarom? Niet alleen voor mezelf maar ook voor andere die worstelen met hun waarom vragen. Het leven is niet altijd eerlijk en het is soms moeilijk om niet te veel in het ‘waarom’ te blijven hangen. Regelmatig als ik een flink WAAROM ‘moment’ heb, brengt God iemand op mijn pad die door iets heen gaat wat ik al doorlopen heb. Dat doorlopen van zoiets gaat vaak met geregeld plat op het gezicht gaan en niet willen opstaan en dan kruipend verder en dan het toch weer proberen. Op dat moment zelf overheerst de WAAROM, later zie ik het DAAROM. God kan echt alles gebruiken. Dat klinkt misschien gek en oneerlijk, want waarom, als Hij het ook kan voorkomen. Ik weet niet waarom Hij bepaalde dingen toelaat. Maar ik weet wel dat Hij er altijd bij is en dat als jij het toelaat, je later iemand anders kan helpen en ondersteunen.
Ik las nog een mooie quote: ‘Is jouw glas half leeg of half vol?’ vroeg de mol. ‘Ik ben geloof ik al blij dat ik een glas heb’, zei de jongen. Dit beschrijft eigenlijk uitstekend de afgelopen tijd. Soms voelt mijn glas leeg omdat ik beroerde nachten heb, vroege ochtenden en last van mijn lijf. Soms voelt mij glas vol om dat ik intens geniet van het leven en dankbaar ben voor mijn gezin, mijn vrienden en familie, mijn huis, mijn bedrijf, ect… Maar eigenlijk ben ik gewoon dankbaar dat ik een glas heb. Een hele mooie. Soms is die half vol, soms voelt het half leeg. Maar ik heb een glas. En als ik het glas niet kan vullen, heb ik een Maker die het glas met alle liefde vult.
Liefs Barbara
