Zou ik me er dan echt aan toegegeven hebben? Zou ik dit dan echt kunnen? Loslaten en go with the flow?
Na weer een ontzettende rommelige nacht (lees 6 keer eruit tussen 01:45-05:30) gaan we maar weer iets anders proberen. Of nou ja… dat klinkt alsof ik het nog kan sturen. Maar dat wil ik juist niet. Helaas zijn deze nachten ons niet ongewoon. Nijs is iemand die houdt van het leven en geboren is met een deels omgedraaid dag-nacht ritme. Dit betekent dat we heb om 19:00 op bed liggen en hij heerlijk gaat slapen… tot een uur of 03:00 en dan begint het rommelen. In het begin was hij rond 05:00 uur echt klaar wakker. Ik paste mijn eigen ritme aan, ging om 20:30 uur naar bed, Joël deed de avondfles en ik stond met hem op. Langzamerhand ging de tijd een beetje verschuiven. Zo zaten we rond de 2,5 maand bij de 05:30 uur. Voorzichtig schoof ik mijn avondbedtijd op. Maar helaas kort daarna ging hij vreselijk rommelen tussen 03:00 en 05:00… En sinds een week of vier is het helemaal feest. Gemiddeld komt hij 6 keer per nacht. En het is niet voor veel meer dan een speentje of af en toe een dekentje, maar ik heb soms een half uur om weer in slaap te vallen voor dat hij weer komt.. en dat is nou net wat ik niet kan… snel in slaap vallen…
Natuurlijk hebben die wiebelige nachten ook invloed op zijn (en mijn) humeur overdag. Met goede moed heb ik geprobeerd het boek te volgen dat ik gebruikte bij Saar. Saar was een voorbeeldige structuur baby en het was alsof het boek geschreven was voor haar en jasoor ze sliep naar 6 weken door. Maar helaas… voor Nijs is het een ander verhaal. Het lijkt wel alsof hij niks te maken wil hebben met dat boek. (die eigenwijsheid heeft hij echt van zijn vader 😉 ) Met als gevolg een ontevreden baby en een gefrustreerde moeder.
Dus vanmorgen heb ik pontificaal het boek de deur gewezen. Het is genoeg geworstel geweest. Ik wil het echt loslaten en ik ken mezelf … zolang het boek in huis is – kijk ik er toch in. Natuurlijk zitten de schema’s in mijn hoofd, maar ook die probeer ik los te laten. Ik wil niet meer gebonden zijn aan regels die niet passen bij mijn baby. Hij wordt daar niet blij van en ik ook niet. (Als hebben de voedingstijden wel enorm geholpen).
Structuur en controle loslaten is voor mij erg lastig. Ik ben graag kapitein op het schip. Neem graag de leiding en stuur alles aan. En ik weet het klink belachelijk als je dit probeert met je baby. Maar ja als het zo in je aard ligt, voelt het ‘go with the flow’ concept gewoon vreselijk onnatuurlijk. Maar in dit geval geloof ik dat het beter is. En daarom gaan we het maar proberen. Ik merk dat het me beter lukt omdat ik weer aan het werk ben. Die 2,5 dag kan ik zoveel structuur inbouwen als ik wil. De andere 2,5 dag moet ik het maar een beetje loslaten.
Bij ons is ‘… overboord’, een befaamde uitspraak. Ook Saar gebruikt deze uitspraak regelmatig. Als ze aan het spelen is en er valt iets of ze is met haar auto’s aan het race en er valt een poppetje uit. Dan hoor ik haar roepen. ‘Ho, meneer overboord’. Het heeft bij mij wel even geduurd voordat ik ‘boek overboord’ kon roepen. Het was wat ik wist. Iets dat ik kende en wat werkte. Maar deze nieuwe baby en deze nieuwe baby-fase vraagt om wat anders. Iets wat niet vanzelf gaat bij mij. Het gevoel van ‘ik doe maar wat’, voert de boventoon en dat vind ik rete spannend.
Sommige hoor ik denken.. ‘hè hè, eindelijk – laat het maar los’. (mam ik weet dat jij dit denkt als je dit leest). En ik hoop maar dat het voor mij ook een ‘hè hè eindelijk’ wordt. Zo van… ‘had ik dit maar eerder gedaan, wat voelt dit lekker’. Maar net als die spijkerbroek, die me nog net niet lekker zit en het hier en daar nog een beetje ‘ingedragen’ moet worden… zal dit ook vanzelf natuurlijker voelen. Zo niet, dan hoop ik maar dat het snel zijn vruchten afwerpt. Want daar ben ik ook dol op… resultaat. Vaak is dat met structuur gegarandeerd… nu misschien wel niet.. maar ja.. dan kan ik in ieder geval zeggen: “ik heb het geprobeerd’.
Liefs Barbara
