Hier is een enorme herfst-dip. Nou ja misschien is het meer een soort van ‘ont-zomeren’. De bewolktheid is weer een beetje toegenomen (in mijn hoofd vooral) en dat resulteert regelmatig in bijzondere acties (bijvoorbeeld dat ik vandaag voor de derde keer op de wc zat zonder wc papier en dat ik afgelopen week mijn hand uitstak om naar rechts te gaan… terwijl ik in de auto zat….) Verder gaat alles (nou ja dat is wel heel veel), prima hoor… alleen tja… een beetje bewolkt hier en daar.
Misschien moet ik het anders zeggen. Ik kom misschien wat meer in de rust. Het is net als toen ik nog op school werkte. Tot de herfstvakantie keihard gaan en dan in de rust komen. Alles is wennen aan het begin van een nieuw schooljaar. Het kost tijd om je leerlingen te leren kennen. Je moet weer in een ritme komen om überhaupt je kinderen niet te vergeten op te halen van het kdv en het is even uitvogelen of je s ochtends genoeg tijd hebt om je op te maken of dat je beter volledig opgemaakt de avond van te voren naar bed kan gaan… Nou precies dit was wel het geval de afgelopen weken (niet die van de make up hoor… als moet ik toegeven dat ik het wel eens erop heb laten zitten en de volgende dag niet aan meer toekwam dan het een beetje bijwerken …. wat erg). Het is allemaal weer even ontdekken: Hoe gaat het ook alweer als je je kinderen wegbrengt? Wat moeten ze allemaal mee? Zijn ze wel lief? Hoe is het om na een dag werken ook te koken? Heb ik nog puf voor dingen van de kerk of om sociaal te doen met vriendinnen? Hoe functioneer ik na een mindere nacht? Goed je begrijpt het. Die fase van wennen zijn we redelijk door gekomen. Met het volle vertrouwen breng ik mijn kindjes en op de woensdag eten we pizza, patat of pannenkoeken – want, ‘nee’ik heb geen zin om te koken’, na een dag werken. En nu?
Het klinkt misschien gek, maar ik doe het wel goed op een lekker stevig tempo. Vaak hoe drukker ik ben, hoe meer ik gedaan krijg en daar ga ik goed op. Geeft me echt een lekker gevoel. Dat zalige zelfgenoegen als je weer iets doorstreept op je to do lijstje. (ik geef toe ik schrijf ook regelmatig dingen op die totaal vanzelf sprekend zijn zoals plassen en koffie drinken). Als het kon, dan piekte ik altijd. Gewoon lijkt me leuk. Maar eigenlijk lijkt me dat ook heel zwaar. En dat is misschien wel wat ik van mezelf verwacht. Dat ik altijd maar piek….
Volgens mij ga je van altijd pieken – piekeren. Dat kan niet anders. Je bent er niet op gemaakt om altijd maar te pieken, dat gaat een keer fout en dan ga je piekeren – heel veel piekeren. En daar heb ik helemaal geen zin in. Ik wil daarom ook leren om te genieten van de rust. Van het even niet wat hoeven en gewoon ‘zijn’. En ik denk dat de herfst hier een mooi voorbeeld van is.
De herfst staat voor mij echt voor een seizoen van ‘in de rust komen’, ‘vertrouwen op het proces en Degene die het proces stuurt’ en genieten van de zonnestralen en de veelkleurigheid die we elke dag opnieuw ontvangen van Hem. Maar man wat ligt mijn focus regelmatig op die pisbui of dat het al zo vroeg donker wordt. Ik merk dat als het tijd is om van kleur te veranderen en langzaam ook mijn blaadjes (die waar ik keihard voor gewerkt heb) los te laten – ik me een beetje zwaarmoedig voel of misschien wel gewoon bloot voel. Net als een kale boom.
Elke herfst komt dat moment dat ‘opeens’ alle bomen kaal zijn. Gisteren hingen alle blaadjes er nog vrolijk bij en vandaag liggen ze allemaal op de grond. Een beetje dat idee. Ik vind dat altijd een moeilijk persoonlijk proces. Laat me het verduidelijken door een voorbeeld:
Afgelopen mei heb ik mijn baan opgezegd om helemaal te gaan voor ‘liefsbarbara’. Dit was geen gemakkelijk besluit. Met een tweede op komst en niet zeker wetend of ik überhaupt clienten zou krijgen, leek dit voor mensen in mijn omgeving misschien als een roekeloos besluit. Dat was het totaal niet. Ik wist zeker dat dit een goede stap was. En die stap heb ik ook in het volste vertrouwen genomen. De afgelopen weken ben ik druk geweest met alles opzetten en ik ben van start gegaan met de eerste clienten. Joehoe wat een feestje. Ik ben onwijs druk geweest met een methode maken en op papier zetten waarvan ik denk dat ik naar toe wil met het bedrijf. Maar nu dat op papier staat en de methode zo goed als klaar is, voelt het alsof de herfst begint. Het is tijd om dat waar ik zo hard voor gewerkt heb, los te laten en te vertrouwen. En dat is een mooi, maar ook moeilijk proces. Maar ik merk dat, dat is wat er nodig is om in de lente echt vrucht te kunnen dragen. Op de juiste tijd het weer terug geven aan Hem. Hij die het uiteindelijk allemaal bedacht heeft en te vertrouwen op Zijn voorziening.
Ik ben me er bewust van dat God ons roept om in elk seizoen vrucht te dragen. En dat is dan ook mijn verlangen om ook in deze herfst periode God trouw te Zijn en Zijn leiding te volgen. Dus ik ga ook zeker door met maken. Ik denk ook wel dat de seizoenen van het leven soms wat meer door elkaar lopen dan de ‘weerseizoenen’. Volgens mij kan je best voor het ene gedeelte in de herfst zitten of winter en voor een ander aspect van je leven in de lente. Als je maar beseft dat voor alles een tijd is. En voor het 1 van de coachings-trajecten is de herfst aangebroken en mag ik in de rust komen en vertrouwen op Hem.
Seizoenen zijn er voor een reden. Net als de regen. Door de regen klaart de lucht, door de regen kunnen dingen groeien, door de regen word je verfrist en mijn verlangen is om te leren dansen in die regen. Gewoon poedeltje naakt en in totale overgave. Vertrouwend dat ook dit seizoen zn werk zal doen en ik me mag focussen op de mooie momenten van dit seizoen. En dat ik echt wel weer die ‘peper’ zal vinden. Want ook de herfst heeft een pepertje nodig.
Herken jij een herfst-dip?
Ik welk seizoen zit jij het liefst?
Liefs Barbara
