Dat je sluitspier nooit meer hetzelfde wordt als je bevallen bent, dat wist ik. Maar dat het nog 3 keer zo erg wordt als je voor de tweede (of 3,4,5de) keer zwanger bent… Ik vind eigenlijk dat ze in plaats van zo’n ‘gefeliciteerd met je zwangerschap’-koffertje, die je bij de verloskundige krijgt, een ‘je onderkant zal nooit meer hetzelfde zijn’-koffertje moeten krijgen. Met bekkenspier oefeningen, gratis maandverband, 10 nieuwe onderbroeken en gratis wasmiddel. Want aan dat onderkantje van de baby wordt wel gedacht. Met alle reclame producten voor luiers en creme en billendoekjes. Maar what about mine onderkantje ?
Op de vorige blog heb ik veel reacties gekregen. Vrouwen die het fijn vinden om te horen dat ze niet de enige zijn met schaamte downunder. De herkenning die er mocht zijn, heeft plaats gemaakt voor open gesprekken en daar ben ik heel blij om. Ik ben niet alleen en jij dus ook niet! En zo fijn dat ik niet de enige vrouw op de wereld ben die drie keer moet slikken als de dokter zegt: doe je broek maar even naar beneden. We mogen het best wat vaker hebben over zulke dingen. Want eigenlijk horen veel van deze ongemakken bij ons vrouwzijn. Dat maakt ons niet minder, dat maakt ons gewoon mens, nou ja VROUW.
Ik merk ook dat het me helpt om er over te praten met anderen. Niet in een al te serieuze setting, maar wel open en eerlijk met hier en daar een grapje. Want eigenlijk is het ook idioot (en heel wonderlijk) als je bedenkt dat door dat iniminie-gaatje een mensje te voorschijn komt. Nou ja dan moeten we dat gaatje ook maar verwennen toch? Ik heb onderander een lekker natuurlijk ecologisch kraampakketje besteld. Alles is zo lekker zacht en met dat maandverband kan je bijna heuse telefoongesprekken voeren (zo groot!). Maar goed het kwam handig uit dat ik al wat kraamverband in huis had (niet van die hele grote, maar een maatje kleiner). Want ik had me toch hoestbuien… Saar kwam tijdens zo’n hoestbui even checken of het wel goed ging. En aangezien ik die maar hield op de wc (anders kon ik 10 keer per dag een schone broek aan doen), zag ze dat maandverband en kwamen we doormiddels van een hilarisch gesprek tot de conclusie dat ook Mama’s een luier dragen… Ach ja en zo is het… straks weer lekker in de netbroekjes met een luier om.
Vanaf vandaag mag ik officieel thuis bevallen. Dus het bed staat op klossen, alleen bedenk ik me nu dat ik nog niet twee emmers in huis heb. Ach ja mocht het vannacht gebeuren dan kunnen we daar vast iets op verzinnen. De verloskundige moet dan ook trouwens het beval-bad meenemen, want die komt pas volgende week. Ik bedacht me alleen dat er dan ook een matras op de keukentafel moet… (het eten aan tafel zal nooit meer het zelfde zijn). Gisteren schoot ik toch lichtelijk in de stress.. ik bedacht me opeens dat we daar geen gordijnen hebben (in onze eetkamer). Niet dat iemand naar binnen kan kijken, maar ik zou mezelf dan wel in de reflectie kunnen zien van de ramen. Niet dat ik schuw ben van mezelf ofzo.. maar mezelf zien bevallen… nou nee dank je.
Om de vorige bevalling toch nog iets meer een plekje te geven heb ik naast EMDR ook een beval-plan gemaakt. Ik heb geprobeerd om het niet te veel in te vullen (in de zin van op de minuut uitschrijven wat er gaat gebeuren.. want als ik dat toch eens wist, maakte ik voor iedereen een mooi schema).Maar wel even de punten opgeschreven die ik de afgelopen keer heel vervelend vond en wat ik graag anders zou willen. Twee dingen wil ik graag even delen daar over. Ik weet niet hoe jullie dat ervaren hebben, maar ik had heel sterk het gevoel dat er voornamelijk oog was voor de baby in het ziekenhuis. Ik heb serieus vier verloskundige aan mijn bed gehad en twee daarvan hebben langer naar mijn gaatje gekeken en gevoeld dan dat ze mij hebben aangekeken. Ook vond ik het heel vervelend dat ze zomaar dingen deden, alsof ik daar niet wat over te zeggen had. Opties werden er weinig geboden en het was vooral: ‘dit is wat we gaan doen’. En natuurlijk begrijp ik, dat het welzijn van de baby super belangrijk is en ik ben heel blij dat ze dat zo goed in de gaten kunnen houden, maar ik voelde me soms totaal gepasseerd. Terwijl ik me daar toch even een werkje stond te leveren…
Het tweede wat ik erg vervelend vond, was het doordraven en maar gaan… Ik had soms echt even tijd nodig om te verwerken wat voor parade nu weer moest plaatsvinden aan mijn lijf (echt van plassen in een zakje tot ballonnetjes en weet ik veel wat ze daar allemaal gedaan hebben). Er was weinig tijd om even adem te halen ofzo. Ook toen Saar eruit was. Ik weet nog heel goed dat de zuster haar aan mij gaf en zei: ‘nou dan kom ik over een uurtje weer even bij je kijken’. En ik dacht echt… een UUR??? wat moet ik met een baby voor een uur. Ik was zo moe.. ik was drie dagen al bezig, had twee nachten niet geslapen (dit was nacht drie) en had bij elke wee overgegeven en stond stijf van de hormoon-opwekkers. Ik kon gewoon niet meer. En meteen voelde ik me zo ontzettend schuldig dat ik alleen maar aan mezelf kon denken. Toen de zuster er weer was en Saar aangekleed en al in haar bedje lag en ik ook enigszins weer schoon en fris was, kwam mededelen dat ik twee uur kon slapen en haar daarna moest aanleggen, kon ik haar wel wat doen. En weer voelde ik me meteen schuldig dat ik dat allemaal niet over leek te hebben voor mijn kind. Dit schuldgevoel heeft nog veel ‘na-weeën’ gehad, met als gevolg dat ik heel vaak gedacht heb dat ik geen goede moeder was.
Wow als ik dit zo schrijf, dan besef ik me eigenlijk wat voor impact zulke ervaringen kunnen hebben. Ik ben enorm dankbaar dat ik een stabiele man aan mijn zijde heb en dat ik dankzij een coachings-traject en EMDR mag beseffen dat ik wel een goede moeder ben en dat ik me niet meer schuldig hoef te voelen en dat ik een hele fijne en hechte band heb met Saar. En dat dat niet meteen kwam, dat gaf niet. En dat wil ik ook tegen jou zeggen. Neem je tijd. Het is een intense verandering en mede door allemaal hormonen en meningen van anderen heb je gewoon tijd nodig om hier je weg in te vinden. Dat is oke! Jij bent meer dan oke!! onthoud dat alsjeblieft! En sta je op het punt om te bevallen, bedenk dan ook wat jij prettig zou vinden als het kind er uit is. Wil je meteen door, of wil je even tijd om te acclimatiseren? Wil je meteen aanleggen, of wil je eerst even tijd en ruimte om je schoon te maken en dan de tijd te nemen voor de voeding. Ik heb dit allemaal mee genomen in mijn beval plan. En voor mij is rust heel belangrijk en ook gewoon kijken op dat moment wat goed voelt en durven aangeven als er iets gebeurt wat te snel gaat of niet prettig voelt. En dat wil ik jou ook aanraden! Want je tijd nemen is soms zoveel beter dan maar geforceerd allerlei dingen doen, waar je je later naar om voelt!
Zo toch nog een serieus noot aan het eind van deze blog. Ik ga mijn kind in bed doen en me aankleden…want ja.. ik zit hier poedeltje-naakt (wel in mijn badjas) te bloggen… Haha wie had dat gedacht 😉
Liefs Barbara
