Nog volledig in de dolle paas-stemming komt hier les 2. En met ‘dolle-paas-stemming’, bedoel ik eigenlijk even de kilo’s chocolade die ik achter mijn kiezen heb… En ik niet alleen… dat grietje van bijna 3, kan er ook wat van. Want je kinderen chocolade leren eten is peanuts! Dat gaat volledig vanzelf. Maar goed, ik vond de vergelijking voor deze les (naast dat het pasen is), eigenlijk heel goed passen. Ik zal je vertellen waarom.
Als er iemand puur en onbevangen in het leven staat, dan is dat Saar. En ik denk dat veel kinderen dat hebben. Als ik naar mezelf kijk van 30 jaar geleden, was ik ook net zo onbevangen als Saar. De wereld ligt aan je voeten, je ziet alleen maar mogelijkheden en je bent totaal niet bezig met wat anderen van je vinden of hoe ze over je denken. Heerlijk eigenlijk! Toch is pure chocolade een mengelmoesje van minimaal 54 % pure cacao en andere ingrediënten. Je hebt natuurlijk ook echte hele donkere chocolade van 70,80, 90 %. Maar in de meeste gevallen, zit er een bepaald percentage ‘anders’ bij.
Saar is ontzettend puur in wat ze doet, hoe ze naar dingen kijkt en hoe ze reageert of hoe ze dingen zegt. Soms zitten daar een paar ingrediënten van Joël of mij in. Dan hoor ik in haar puurheid iets van mezelf of mijn man terug. Zo leuk! (en gloeiend confronterend soms). Een paar ochtendjes geleden kwam ze naast me zitten. ‘Ik kom even naast je zitten mama’, zei ze lief. Ik keek weer eens hopeloos in mijn skinnies in mijn kast – (zou ik daar ooit weer inpassen). Ze keek me aan en zei:’ mama, gaat het wel? Vertel eens even’… Zo lief en zo puur. Net als bij chocola was het deel van haar oprechtheid 100% puur. Ze meende wat ze vroeg en ze wilde oprecht weten hoe het ging. Maar die zin daarna: ‘vertel eens even’. Die heef ze van mij. Ik neem regelmatig de tijd om even met haar te zitten en even te vragen hoe het gaat. Of als ze verdrietig is (omdat de televisie uitmoet bijvoorbeeld), waarom ze zo verdrietig is. Vaak zeg ik dan:’ vertel eens even’, of ‘kan je mama vertellen waarom je zou verdrietig bent’…
Die kids, ze zuigen alles op als sponsen. En zo krijg je een heerlijk mengelmoesje pure chocolade. Het pure van Saar en een beetje van papa of mama. Helaas neemt ze ook hier en daar iets over van Casper en Emma… maar goed. Dat nemen we maar even voor lief.
Ik vind het heerlijk om te zien dat emoties bij jongen kinderen zo puur zijn. Vaak bij mijn eigen emoties, heb ik ook al een oordeel over die emotie. Dat zorgt er bij mij voor dat ik regelmatig maar meteen in mijn ratio schiet. Een soort van: ‘Kan ik wat met deze emotie, los ik hier iets mee op’…. en als het antwoord dan nee is, dan gaan we meteen over op ratio om door te pakken. Ik probeer heel bewust soms stil te staan bij bepaalde emoties en dan het er maar even te laten zijn, even toegeven aan een flinke huilbui, boosheid (inclusief vliegles voor bepaalde voorwerpen) of even lekker klagen. Het helpt dat het er dan even uit is. Vervolgens mag ik dan in mijn ratio een oplossing bedenken.
Het lastige is soms dat ik dit ook voor Saar soms doe. Terwijl ik het juist zo mooi vind dat ze zo ontzettend puur is in wat ze voelt. Natuurlijk zit er een soms een boel theater in. Maar ze kan zo oprecht verdrietig zijn, maar ook oprecht blij. Dat ze letterlijk door de kamer danst van vreugde of het uitgiert van het lachen. Daar wil ik haar de ruimte voor geven. Zowel de intense verdriet als die intense vreugde horen bij het leven. Ook al besta je nog maar amper 3 jaar. Man oh man, wat kan ik daar veel van leren. En hoe bijzonder is het dan dat wij als mama’s of papa’s of tantes of vriendinnetjes, kunnen zeggen: ‘vertel eens even’. Dat we de tijd kunnen nemen voor deze minimensjes om naar ze te luisteren en samen te delen in wat ze voelen.
Het heeft bij mij meer dan een jaar gekost om dit te begrijpen. Dit kwam ook omdat ik zelf helemaal niet goed in mijn vel zat en mijn moto was: ‘met getoonde emoties los je niks op’. Tuurlijk kon ik wel blij zijn en boos. Maar verdriet vond ik ingewikkeld. En dat is best lastig met een baby. Aangezien die veel met jou communiceert door te huilen. Ik heb mezelf meerdere keren betrapt op de gedachten: ‘wat moet je nou dan weer’, als Saar huilde. Ook heb ik staan schreeuwen van frustratie dat ik niet begreep wat ze nodig had. Dat gevoel wat sommige moeders hebben van liefde en totale bewogenheid als ze naar hun kind kijken, kwam bij mij pas veel later. Dat maakte de eerste periode heel ingewikkeld. Ik ben enorm dankbaar dat Saar op die momenten dat ik het even zoek was, andere in haar omgeving had – die wel de tijd namen om naar haar te luisteren en reageerde vanuit rust. Inmiddels een tijdje verder heb ik dat ook mogen leren en heb ik mezelf ook moeten vergeven dat dat in het begin niet zo was. Ik was gewoon even niet mezelf en dat is oké. Ik hoef me daar niet meer schuldig over te voelen. En als ik zie hoe goed Saar zich hecht en uit, dan is het met haar allemaal goed gekomen.
Lieve mama, als jij een kleine kinderen hebt, wil je je gevoelens dan alsjeblieft serieus nemen? Loop je met gedachten waarvan je denkt: ‘hoort dit zo’.. trek dan aan de bel! Bij mij is er nooit verder gekeken dan een burn out die ik een paar jaar voor de bevalling had. Elke keer als ik weer bij de huisarts zat of op het consultatie bureau, werden mijn klachten en gedachten daar naar toe geschoven. Wat heb ik me machteloos gevoelt. En wat heb ik me schuldig gevoelt. Na een mooi coach-traject en EMDR heb ik ontdekt dat ik eigenlijk gewoon een postnatale depressie had. En dat gedachten die ik had niet bij een burn out of bij ‘de tropenjaren’, hoorde. Maar bij iemand die totaal niet lekker in z’n vel zat. Nu ik dat weet, kan ik het veel beter loslaten en hoopvol naar de komende bevalling en eerste periode met de baby kijken. Ik was niet gek…… of een slechte moeder. En wat heb ik dat vaak gedacht. Dus lieve mama, neem je gevoelens serieus en kom voor jezelf op!
Goed terug naar de pure chocolade… ik hoop dat wij veel van onze kinderen kunnen leren. Vooral van hun puurheid. Want wat is het leven mooi als je zo puur in het leven staat. Dank je wel lieve Saar voor deze mooie les en ik ga mijn best doen om ruimte te geven en te maken voor jouw mooie pure inzichten, emoties en uitspraken… maar ook voor die van mezelf!
Liefs Barbara
