Op zaterdag 18 april ben in begonnen met een moestuin. Nou ja in een bak hoor. Ik zocht al een langere tijd een tuinprojectje. Want ik kom echt tot ongekende dingen tijdens deze corona-crisis (zoals het deeg dat in de vensterbank staat te rijzen voor lekker vers brood bij de soep vanavond).
Nou is het zo dat mijn moeder de koningin van de moestuin is. (dus de verwachtingen zijn groot). Bij mijn ouders neemt al meer dan 30 jaar de moestuin een groot deel van hun vele vierkante meters grond in beslag. Het is niet een knullig tuintje met 3 tomatenplantjes en een een paar bietjes. Nee, als wij wat doen.. dat doen we het goed. Zo zit mijn moeder met haar 75 jonge jaren nog elke dag in de tuin waar ze minstens 20 soorten groentes, 10 soorten kruiden en 10 soorten fruit verzorgd. Ja ja, zoals ik al zei… er zijn grote verwachtingen.
Het motto: Go big or go home zit een beetje in de familie. En daarbij moet ik meteen zeggen dat ik persoonlijk meer een haat-verhouding heb met die uitspraak dan een liefdes-verhouding. Laten we het voor de algemeenheid dan maar een haat-liefdesverhouding noemen. Want ik ben gewoon niet zo heel goed in iets afmaken. Ik ben zo’n iemand die hele grote plannen heeft, droomt over de meest mooie dingen en vaak het ook nog wel op poten kan zetten. Maar volhouden en afmaken vind ik moeilijk. Daarom is het altijd een extra prestatie als iets lukt. En geloof me ik ken dan ook de vele teleurstellingen van het ‘falen’. (in mijn ogen dan)
Om rustig te beginnen had ik bij de Lidl drie plantjes gekocht om mijn moestuin avontuur mee te starten. Maar goed ik wilde eigenlijk een moestuin bak. Terwijl ik (natuurlijk op gepaste afstand) bij een vriendin was en dat noemde, werd mijn wens vervuld. Ze had er nog 1 liggen. Dus tja toen moest ik het waar gaan maken. En in plaats van dat ik voorzichtig begin met 3 soorten kruiden en aardbeitjes, koop ik natuurlijk de halve Welkoop leeg.
Oke mijn Welkoop avontuur is nog wel even een paar zinnen waardig. Want daar ging ik. Naar de Welkoop. Ik denk echt dat ik in mijn hele leven 1 keer eerder bij de Welkoop ben geweest. Nou is het zo dat we net een nieuwe hebben, vlak bij ons huis. En die is echt mega groot. (even met de nadruk op MEGA… dan heb je even een goed plaatje). Dapper ging ik met mijn karretje opzoek naar potgrond, zaadjes, plantjes en worteldoek (dat kende ik gelukkig van het kamperen, anders was ik vast opzoek geweest naar een doek met wortels of iets oranjes want zo’n leek ben ik als het neerkomt op tuinieren.)
Ik begon goed. Ik zag meteen het biologische (want ik houd van duurzaam) potgrond liggen en als een echte kenner reed ik regelrecht op mijn doel af en deed twee grote zakken in mijn karretje. Check! Op naar de zaadjes. Ook dat ging (met een klein om weggetje) vrij snel. De biologische zaadjes waren even zoeken. Maar ik had ze gevonden. Natuurlijk nam ik meteen 10 soorten mee (wat betekent dat Joel nu nog 2 bakken moet maken) en ging ik opzoek naar de plantjes. Want de avond daarvoor had ik mijn moeder opgebeld en wat tips gevraagd. Sommige dingen kon je beter in plantjes halen. En aangezien ik van snel resultaat houd, leek me dat een uitstekend idee. Het was even zoeken, maar ik vond ze en toen was het zoeken naar het worteldoek. Alsof ik wist wat ik deed reed ik zelfverzekerd door de Welkoop. Ik dacht echt dat ik in de goede rij was.. tot dat ik allemaal honden speeltjes zag en me dus bevond op de verkeerde afdeling. Alsof ik wist wat ik deed reed ik met het karretje (wat met de minuut zwaarder leek te worden) weer terug naar de zaadjes en andere tuinspullen. Ik kon het gewoon niet vinden. Ik moest mijn trots opzij zetten en om hulp vragen. Natuurlijk lagen de doeken nog geen 3 meter verder op, in het pad met alle spullen voor de moestuin. (Schaam)
Nou ja het was een avontuur en een investering. Thuisgekomen hebben we meteen de spullen uitgeladen. Ik kreeg (tot mijn spijt) twee boormachines en de losse planken van mijn kerel en ik moest zelf de moestuin bak in elkaar zetten. Na ongeveer 24 keer verkeerd geboord te hebben, kreeg ik de smaak te pakken en heb ik zelf (oke met een beetje hulp), de bak in elkaar gezet. En hij is mooi hoor. Echt een plaatje! Nog wat latjes gemaakt (oke Joel) van resthout voor een mooie verdeling en toen kon het planten en zaaien beginnen.
Nou moet ik je nogmaals vertellen dat ik echt een leek ben. Ik heb me altijd verzet tegen helpen in de moestuin en heb het nooit boeiend genoeg gevonden om meer te doen dan framboosjes te snoepen. Gelukkig heeft mijn man wel zijn moeder geholpen met de toenmalige moestuin die ze thuis hadden en kon hij mij vertellen wat ik moest doen.
Eerst zwart zand er in en dat mengen met de potgrond… (ik dacht dat ik zo die zak potgrond er ik kon kiepen. Maar helaas ik moest eerst een aantal emmertjes vullen met zwart zand wat we achter in de tuin hebben liggen). Je had me moeten zien. Saar ging me helpen. Ik liep op slippers. Nadat ik die drie keer verloren had in de bult met zwart zand ging ze al snel uit. Op mijn blote voeten ging ik weer twee emmers vol scheppen. Als ik niet oppaste gooide Saar alles er weer uit. En nadat ze een keer op haar manier door de emmer met zand had geroerd, zaten niet alleen mijn voeten en handen onder het zand, maar ook mijn gezicht en haren.
Na behoorlijk wat emmertjes, kon dan eindelijk de potgrond er op. Even door elkaar harken en ik kon beginnen met saaien. Met de tips van mijn moeder in mijn achterhoofd, heb ik de eerste dingen gezaaid. Spinazie, twee soorten sla, tijm, chocolade munt, basilicum en boerenkool. De rest paste er (natuurlijk) niet meer bij, dus volgend weekend maken we nog twee bakken. De aardbeiplantjes heb ik tijdelijk even in losse potten gezet. Met beleid heb ik tot slot alles voorzichtig besproeid met water. Nu moeten ze gaan groeien. Oh ik ben zo benieuwd.
Ik ga ervoor om het af te maken deze keer. Want ik wil nou wel eens na een groot begin ook een knallend eind (met heerlijk eten uit de bak). Twee jaar geleden had ik ook zo’n drang voor een projectje. Ik wilde leren haken. In plaats van dat ik wat garen aanschafte en een naald leende om het eens uit te proberen, schafte ik ook nog twee boeken en 6 pakketjes aan. Dat ligt nog steeds ongebruikt in een tas op de gang. Dat gaan we nu maar eens even anders doen.
Voldaan kijk naar mijn handen en opeens herken ik de zwarte nagels die mijn moeder bijna altijd heeft. Nou heeft mijn moeder ook altijd een zwarte knie (haar tuinknietje). Die heb ik nog niet. Want met een moestuinbak heb je geen tuinknietje, maar een zere rug. Hopelijk heb ik over een poosje wel net zoveel plezier van de bak als mijn moeder van de tuin. Want die kan er ook nog eens heerlijk mee koken. Wat een held he die moeder van mij!
Liefs Barbara
