Oh hallo, daar ben ik weer. Of zoals mijn dochter zou zeggen: ‘daar zijn we weer’. Dit is haar gebruikelijk openingszin als we haar s ochtends uit bed halen. Saar staat altijd te springen om aan een nieuwe dag te beginnen (letterlijk, nog even en ze hupst met bed en al door de kamer). Het was ook wel een hele leuke week voor haar. Ze was namelijk jarig!
Vol goede moed, ging ik twee week geleden aan de slag met het organiseren van Saars verjaardag. Aangezien het weer, op haar verjaardagsdatum niet heel best leek, hebben we de verjaardag verschoven naar de zaterdag ervoor. En het was een stralende dag. Saar kon haar geluk niet op. Dat al het bezoek om de beurt kwam (want wij houden ons natuurlijk aan de corona richtlijnen), vond ze extra leuk. Zo had ze de hele dag bezoek en kreeg ze telkens een kadootje (in plaats van een hele boel in 1 keer… waarvan je kind naar kadootje 7 zegt..’nu is het genoeg’.) Ze was even teleurgesteld toen een vriendin met haar hond kwam en Saar vol verbazing vroeg: ‘Saars dootje?’, terwijl ze naar de hond wees…) … schatje
Wij hebben haar een trampoline gegeven. Na dagen lang in de tuin zweten en zwoegen (oke vooral Joel) en een mopperende, klagende vrouw in huis (dit was in de tijd dat ik die blogs schreef dat ik er helemaal klaar mee was)… konden we eindelijk dat ding ingraven. Oke en klein beetje context: Wij wonen in een heel leuk huisje in Hattemerbroek. Na een tussenwoning in Zwolle (huur), konden we twee jaar geleden dit huis kopen. Ik was toen hoogzwanger en heb met mijn dikke buik heb ik heel wat muurtjes en kozijntjes geverfd. Want wat wij dachten dat een simpele verhuizing zou zijn, bleek toch een klusproject te zijn van heb ik jou daar. Tijdens de bezichtigingen was ons een hoop ontgaan. In de woonkamer stond bijvoorbeeld een schouw en een vaste kast. We hadden al bedacht om deze er uit te halen, we wisten alleen niet dat de vorige bewoners eerst deze twee (afzichtelijke) dingen geplaatst hadden en daarna het huis hadden geschilderd (waarom ???!!!!). Je snapt al, verrassing… het oude behang van twee bewoners geleden zat nog op de muur… ook was de muur daaronder een compleet andere kleur… en jawel ook achter de verwarmingen zat nog oud behang… helaas hadden we ook niet gezien dat de honden van de vorige bewoners de vloer op sommige plekken kapot geschraapt hadden… toen de meubels er allemaal uit waren.. moest we niet alleen de vloer opnieuw doen (oke hij staat nog steeds alleen in de grondverf), maar ook moesten de muren gestuukt worden.
Wat heeft dit met die trampoline te maken… nou… kijk de vorige bewoners hadden een soort van… we maken alleen wat je ziet mooi… Ehm dat hadden ze ook in de voortuin gedaan. Het was ook een keurig aangelegd tuintje. Mooie perkjes met buksersboompjes (ik kom er niet uit hoe je dit schrijft.. sorry). Terwijl Joel alles er dapper uit worstelde kwam hij wortel na wortel tegen. Enigszins verbaasd ging hij niets vermoedend dapper door… Tot dat hij een paar uur later er achter kwam dat er gewoon een dikke boom in het midden van de tuin stond. Het halve werk van de vorige bewoners was weer confronterend zichtbaar, ze hadden de boom afgezaagd en een nieuwe tuin er over heen gelegd…. (heel erg bedankt) Het verklaarde een hoop en het koste ons een boel extra tijd (en ik werd er nou niet echt bepaald minder chagrijnig van). Maar het is gelukt jongens. Gelukkig heb ik een man die een echte doorzetter is, want ik wilde bijna settelen voor een permanente trampoline in de woonkamer…
Achteraf gezien, was het m allemaal waard. Of dat ook voor Joel geldt, kan je beter aan hem vragen. Hij had immers niet alleen een boel werk.. maar ook een poep onstabiele vrouw.. (Sorry schat).
Saar is er super blij mee. Ik zit s ochtends rond negen uur al vaak bij de trampoline met mn kopje koffie en mijn bijbeltje of boek. Saar lekker springen en ik lekker lezen. Prima zo.
De verjaardag was genieten. Ik heb nog nooit zo’n ongezonde, simpele verjaardag gehouden met 3 taarten uit een pakje. (wat ook een avontuur was opzich… –> voor de kwarktaart was ik de kwark vergeten, voor de monchou taart de topping en de boterkoek was ik vergeten uit de oven te halen… ) Toch had iedereen een prima feestje. En Saar.. .die genoot het meest van iedereen!
Saar was officieel afgelopen woensdag jarig. Ik vind het altijd een dubbele dag. Achteraf was ik blij dat we het al gevierd hadden. Want woensdag was niet mijn dag. De vreugde van het hebben van een prachtige dochter, blijft op die dag een beetje in de schaduw van de bevalling staan. Stom, maar het is helaas zo. Ik voel me op die datum altijd onstabiel, zonder controle en met super veel spanning.. net als twee jaar geleden. Toen alles anders liep dan dat ik gehoopt had.
Maar goed we hebben echt een prachtige dochter. Eentje die als je te lang op de wc zit roept: Schiet je op? En die met haar vingertje wijst als iets niet mag en heel hard NEE schreeuwt. Twee dagen geleden moest Frits (haar knuffel) op de gang, die was stout geweest. En mijn ouders (die ze al twee maanden niet gezien heeft) kregen via de telefoon een kopje koffie en een ijsje van Saar. Prachtig toch?
Ik vind het bijzonder om te zien hoe zo’n klein meisje aan de ene kant merkt dat het even anders moet, en daar toch ook genoegen mee kan nemen. Daar kan ik nog wat van leren. Soms wilde ik wel weer een stukje van die onbevangenheid en acceptatie… want eigenlijk is dat ook het enige wat werkt in deze periode.
Goed, de ‘corona-proof’, verjaardag houden we er in (want ik vond het me toch een potje chill) en het is het allemaal waard. Op sommige dagen ben ik MOE, op andere dagen heb ik een extra portie MOED nodig, maar in the end ben ik MOEDER en dat is het mooiste wat er is !
Liefs Barbara
