Maandag-avond, weer tijd voor een nieuwe blog. Elke keer vraag ik me af of dit dan de laatste blog is met 1 kind buiten de baarmoeder en 1 kind in de baarmoeder. Het rommelt wel al flink, maar je je weet maar nooit… Dat kind buiten de baarmoeder is eindelijk weer een beetje opgeknapt. Na een hele week flink ziek zijn, is ze er weer (zo goed als… op een flinke hoestbui na). Man man ik weet niet wie ik zieliger vond afgelopen week. Saar of mezelf. Door de strenge regels wegens Covid, mocht ze nergens heen afgelopen week. Dus geen peuterspeelzaal en geen gastouder. En dat is best even pittig als je hoogzwanger bent en rondwandelt als een heuse walrus….
Ondanks dat het echt een pittige week was en ik meerdere keren gedacht heb.. ‘hoe doe je dit soort weken als je twee kids rond hebt lopen?’ heb ik toch ook echt mooie momenten met haar gehad. Ze is zo geen piepert. Daar waar ik mezelf nog wel eens het recht geef om dan maar in standje ‘overleven’ te gaan, is daar bij haar absoluut geen sprake van. Ze gaat er vol voor. Koorts of geen koorts, hoest of snot… het maakt niks uit. Ze rust echt uit als ze niet meer kan en ze leeft met volle teugen als ze ook maar weer een beetje puf heeft. (Note to self… niet een zetpil geven vlak voor haar middagdutje… want dan leeft ze op terwijl ze lekker moet slapen 😉 )
Ze had aan het begin van de week echt hoge koorts en ondanks dat was ze zo lief voor mij. Ik had enorm veel last van indalings-weeën en ging regelmatig even liggen. Ze kwam dan bij mij liggen. ‘Gaat het wel mama’, vroeg ze terwijl ze bijna een straalkacheltje was. Ze aaide me regelmatig over mijn wangen en sprak Ukkepuck streng toe als hij mij ‘zeer’ deed. Die avond zat ze in bad. Ze keek me aan en zei: ‘Mama ik zal altijd voor je blijven zorgen’. Nou ik kon wel ter plekke smelten. Ze meende wat ze zei en ik vond het niet alleen ontzetten schattig, maar ook zo bijzonder dat je dit zegt tegen iemand terwijl je zelf goed ziek bent. En om heel eerlijk te zijn kan ik daar echt wat van leren. Want zo lief zijn voor iemand die ziek is (inclusief mezelf), lukt me prima voor 2 of 3 dagen. Maar daarna raakt mijn geduld langzaam op, wil ik weer door en moeten mijn patiënten niet zo zeuren.
Ik hoor je denken: ‘zo jij bent coach en zo ongevoelig’. Nou mag ik mezelf dan een beetje verdedigen, ‘ik ben hoogzwanger’. Maar goed, dat gezegd te hebben. Ik ben inderdaad wel streng. Niet alleen voor mezelf maar soms ook voor mijn naasten. Maar dat heeft wel een reden hoor. Kijk mijn kleine meisje die heeft echt nog veel zorg nodig als ze ziek is. En dat doe ik met liefde (en af en toe een beetje gemopper en geklaag, laten we eerlijk zijn). Maar als ze dan toch weer een beetje streken vertoont en vervolgens geen brood wil eten maar wel een stroopwafel, dan word ik toch streng. Want ik wil graag dat ze zich goed gaat voelen en gezond eten is dan belangrijk. Nou snap ik dat ze bijna 3 is en sommige van 30 dat nog niet door hebben, maar goed. Het voelt wel als mijn verantwoordelijkheid om haar dit op vroege leeftijd bij te brengen. Net als dat ze dan geen zetpil wil, dat is even vervelend – maar het is toch nodig.
Kijk ik heb hier nog iemand in huis die gewoon niet zo snel pijnstillers neemt of andere vormen van tabletten ect. En dat is helemaal je goed recht natuurlijk. Maar als je dan vervolgens wel heel zielig doet (sorry lieverd, ik hou echt van je), maar niet goed je best doet om beter te worden – dan ben je bij mij echt verkeerd. Dan vind ik het extra moeilijk om liefdevol te zijn. Gelukkig hebben we dan Saar die alsnog bij elk hoestje van Joël vraagt of het wel goed gaat. Ik denk dan alleen maar: ‘neem dan iets voor je keel’. Als ik zelf ziek ben, zorg ik met alles wat ik doe en eet dat ik snel weer beter word. ik geloof echt in de kracht van gezonde voeding en van op een ‘natuurlijke manier’ beter worden. Dus theetjes met gember, olietjes smeren, magnesium badjes en voor het slapen gaan twee paracetamol is voor mij heel vanzelf sprekend. Want ja, ik heb een taak: beter worden!
Dus ja, ik geef eerlijk toe. Ik kan/moet soms iets meer mens-gerichter, dan taakgerichter zijn. Dat is voor iedereen leuker. Daar waar ik soms de ‘taak’ zie (beter worden), ziet Saar de mens (een zielig papa of mama). Zo vormen we een mooi team. Oh en trouwens nog even over Joël, ondanks dat hij dus zo moest hoesten heeft hij afgelopen week nachtdienst gehad als Saar vreselijke hoestbuien had en een slokje water wilde. Dus ik moet eigenlijk niet zeuren of eigenlijk moet ik hem het recht geven om wel te zeuren.. ach ja je snapt wat ik bedoel.
De les voor vandaag (vooral voor mezelf), is wees wat meer mens-gericht ipv taakgericht. Daar bereik je soms gewoon meer mee. En doordat je dan meer liefde hebt, meer genade en meer geduld – geeft dat meer rust, vrijheid en vreugde. En daar knapt iedereen van op. Ben jij taak-gericht of mens-gericht? Heb je ze een beetje in balans?
Ik ben benieuwd. En laat ik nog 1 ding zeggen. Ik geloof dat God met een reden de ene persoon iets meer mens-gericht gemaakt heeft en de andere meer taak-gericht. En dat we daarom ook niet het leven alleen ‘horen’ te leven, maar juist samen omdat we elkaar kunnen aanvullen en kunnen shinen daar waar wij strek in zijn. Gelukkig voor Joël heeft hij twee vrouwen in zijn leven, waarvan er 1 taakgericht en en 1 mensgericht (en dat die normaar 3 is maakt niks uit). Dus voor iedereen die medeleven met hem heeft na deze blog …. dat mag – maar hij komt niks te kort hoor 😉
Liefs Barbara
