@liefsbarbara
(Moeder)Leven

En hier is ie dan……

En hier is ie dan……

Hallo, hier ben ik dan… Na een fijne thuis beval……….

Zo lag ik vannacht in bed. Ik kreeg steeds meer weeën en vroeg me af of het nu toch echt zou beginnen. Omdat bij Saar de vliezen eerst waren gebroken, weet ik niet precies hoe het voelt om te beginnen met weeën. Ik pakte mijn telefoon en als een soort van ‘proclamatie’ schreef ik alvast een berichtje namens Ukkepuck die Joël zou kunnen rondsturen als hij er dan echt daadwerkelijk was. Want ja.. woorden hebben kracht.. dus ik dacht we gaan ervoor en ik proclameer als het ware een fijne en positieve bevalling. Maar naar dik anderhalf uur stopte de weeën…. Vals alarm.

Ergens voelde ik me voor de gek gehouden(jij ook? na het lezen van de titel?) en dat terwijl ik weet dat dit soort taferelen zich weken kunnen afspelen voor dat er werkelijk wat gebeurt. Best een beetje flauw vind je niet. Maar goed een vriendinnetje zei: ‘Dat is heel goed hoor, dat helpt straks bij de echte bevalling’. Daar gaan we dan maar voor.

Nog geen uur geleden zat ik jankend op de rand van het bed. Nu ik even in bad ben geweest gaat het wel weer. Ik ben het spuugzat. Laat ik maar gewoon eerlijk zijn en kritische Klara even uitzetten. Want dit soort uitspraken kunnen totaal verkeerd vallen bij anderen en dat begrijp ik. Ik wil gewoon even eerlijk zijn, ik wil mijn lijf terug. Het is nu lang genoeg van iemand anders geweest. Ik voel me dik, lelijk en opgezwollen, kan nauwelijks pijnvrij lopen en slaap al maanden beroerd.

En dan opeens voel ik me weer goed, kan ik weer even wat doen. Geniet ik intens van Saar en knijp ik in mijn handjes dat ik voor de tweede keer gezegend ben met een wonder. De pijn verdwijnt eventjes op de achtergrond, ik kan even spelen met Saar, ik kijk verwonderlijk naar mijn lijf (daar zit een mensje in !!) en neem alles maar even voor lief….

En dan ben ik het weer spuugzat. Voel ik me enorm te kort schieten tegenover mijn gezin en voelt het enorm egoïstisch als ik weer voor mezelf kies en op bed ga liggen. Ondanks dat vriendinnen aanbieden om een ochtendje op Saar te passen, voel ik me bezwaard en baal ik als ze ziek is en niet naar de opvang kan…

En dan voel ik me zelfverzekerd en heb ik zin in dit nieuwe avontuur. Een baby zal misschien nooit echt mijn ‘ding’ zijn, maar ik weet dat ik niet alleen ben en dat ik dit kan. Dat ik speciaal voor deze twee mensjes mama mag zijn en dat niemand dat zo kan als ik en dat er niemand een betere mama kan zijn voor deze twee wondertjes dan ik. Ik heb zin om alle nieuwe spulletjes te gebruiken, om straks te pronken met mijn jongetje en om te genieten van Joël en Saar die met enorm veel liefde voor ons twee zullen zorgen. Daar ben ik zeker van.

En dan zijn er momenten dat ik alles in twijfel trek. ‘Kan ik dit wel’, ‘wil ik wel weer echt beginnen aan de borstvoeding’, wat nou als ik weer zoveel last krijg van die stomme hormonen en mezelf verlies’, wat als…. vragen en twijfels overspoelen mijn gedachten en ik kan nauwelijks positief blijven. Op zulke momenten probeer ik me voor te stellen wat ik tegen een cliënt zou zeggen. ‘Laat het los’, ‘geef je over aan God, ‘vertrouw je mama-instinct – die is door God in jouw hart gelegd’. Langzaam voel ik me weer wat rustiger worden en besef ik me dat ik op die momenten dat ik zulke gedachtes heb, ik het allemaal alleen wil doen. En dat hoeft niet. Dat kan niet. Dat wil ik ook niet.

Ja ik kijk er naar uit als deze zwangerschap tot een positief einde komt. En ja, ik vind het ook rete spannend. En misschien heb jij dat ook wel. Dan wil ik tegen je zeggen (en tegen mezelf): doe wat in je hart ligt. Bij alle keuzes die je de komende tijd wilt maken. Geef je over aan God, vertrouw op wat hij in jouw moeder-instinct heeft gelegd. Dan zit je altijd goed!

Zo en hopelijk kan ik in de volgende blog jullie de rest van de proclamatie vertellen en jullie voorstellen aan onze zoon 😉

Liefs Barbara

Share this post

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.