Persoonlijk vind ik het reette spannend om dit met je te delen. Want het is kwetsbaar en staat nog in de kinderschoenen… oké eigenlijk maak ik me hier al jaren klaar voor en dat ik dit nu deel met jou is voornamelijk als stok achter mijn deur. Dat ik er ook echt voor ga en doorzet. Dus bij deze… ik schrijf een boek. EEN FREAKING BOEK! Oh man, het is eruit en ik weet verder nog niet alle details, maar ik ga ervoor.
Het boek krijgt de titel: Propvol. Best een goeie titel toch? Zeg nou zelf, ons leven is toch hartstikke propvol? En eigenlijk zingen we dan ook nog: ‘Er kan nog meer bij’. Want vaak is propvol niet genoeg. We gaan vaak meer dan verzadigd door het leven. Maar zijn we wel bezig met wat echt voedzaam is en wat ‘gewoon’ de tijd vult? Veel van onze stress ontstaat door dat we in ons propvolle leven even geen tijd hebben voor onverwachte dingen. Hallo denk je dat ik tijd had om opeens niet te werken omdat ik tot mijn ellebogen in de stront zat? (Geloof me het was (en is) hier een enorm poep-feest. De wasmachine maakte de uren die ik niet kon maken afgelopen week en ook de nachten waren weer Ehm hoe zal ik het zeggen… enerverend..)
Toch ontstaan vaak in dit soort weken veel creatieve ideeën, waaronder de titel van het boek. ‘Propvol’. Ik wil af en toe alvast een stukje met je delen. Vandaag ben ik aan de slag gegaan met het thema: ‘geluk’. Wat ik daar precies over gevonden heb en geschreven heb – laat ik even in het midden, maar ik wil er een klein deel van delen. Namelijk hoe het gras van de buren zowaar groener lijkt dan dat van ons. En hoe we door de verkeerde focus, Zijn zegeningen missen. Ik deel het graag met je:
Stukje uit het boek: Propvol
Maar dat groene gras van die stomme buurvrouw
We begrijpen soms niet waarom het bij de één allemaal voor de wind lijkt te gaan en dat je zelf loopt te ploeteren als een biggetje in de modder. Het leven lijkt oneerlijk verdeeld. En heel veel is ook onbegrijpelijk. Ik vind het onbegrijpelijk dat twee dierbaren in mijn omgeving nog niet (we blijven bidden voor een wonder!) gezegend worden met hun allergrootste wens: ‘het krijgen van een kindje’. En waarom iemand die helemaal niet zit te wachten op kinderen zo zwanger is. Nee, ik snap er geen reet van. Het is lastig om het ongrijpbare niet op een menselijke manier toch grijpbaar te maken. We dreigen ons te gaan focussen op wat we nog niet hebben. En als we ons blijven focussen op wat we niet hebben, dan worden of blijven we ongelukkig en die ongelukkigheid slaat om naar bitterheid. Dan geven we God ook geen ruimte om wel een wonder te doen. Sommige dingen blijven ongrijpbaar en we zullen pas weten waarom bepaalde dingen lopen zoals ze lopen als we bij Jezus zijn. Waar we voor mogen waken is dat we ons probleem, te kort of verlangen – groter maken dan onze God. God trekt niemand voor. Zijn zegen rust op ons allemaal. Soms mogen we door processen heen om dichter bij Hem te komen of om bepaalde dingen te leren die we later in het leven nodig hebben. Vergeet niet dat God jouw draagkracht kent. En dat hij ziet en weet, wat jouw verlangens zijn. Misschien geeft hij je geen groen gras, maar wel goeie grond en zaadjes die je mag planten.
‘Is jouw glas halfleeg of halfvol?’ vroeg de mol. ‘Ik ben geloof ik al blij dat ik een glas heb’, zei de jongen
Waar ligt jouw focus? Als ik heel eerlijk ben, zie ik het eerder als het glas halfleeg is dan halfvol. Misschien ook omdat ik van nature altijd meer wil. Ik mis soms dat ik blij mag zijn dat ik überhaupt een glas heb. En dat God mijn glas ook altijd wil vullen. Hij is immers de levende bron. Zijn water raakt nooit op. Zijn zegeningen zijn er altijd voor ons. Alleen zien we dat niet altijd, omdat de zegeningen die Hij geeft, net niet de zegeningen zijn waar we om gevraagd hebben of die we graag willen. Door ons te focussen op de zegeningen die we zelf graag willen, missen we de zegeningen die God ons wil geven. Misschien wil jij een net grasveldje in plaats van de verwilderde grastuin die je nu hebt. Je blijft maar bidden dat God er een mooi grasveldje van maakt. Want je weet en gelooft dat Hij maar in Zijn vingers hoeft te knippen en het is het mooiste grasveldje dat je ooit gezien hebt. En dan komt je buurman en zegt: ‘hey, ik heb een gloednieuwe grasmachine en die wil ik graag aan jou geven’. Hoe reageer je dan? Ben je dankbaar en zie je dit als zegening van God? Of ben je beledigd want wat wil je buurman hier eigenlijk mee zeggen.. Dat je een rommelige tuin hebt? Hoe vaak zijn wij wel niet beledigd als God door iemand anders Zijn zegening over je uit wil gieten. Door bijvoorbeeld een bemoedigend kaartje of door een slimme vraag. Iets waarmee God je denken kan vernieuwen of waardoor jij je houding kan veranderen. Iets wat je blik verbreed. Maar dat is niet waar we om vroegen. We vroegen om een vingerknip van God die de tuin netjes zou maken. Niet om iets waarmee we zelf aan de slag moesten.
En weetje, het is waar. God zou in Zijn vingers kunnen knippen. Soms is er weinig wat we zelf kunnen doen behalve vertrouwen en wachten. In dat wachten zit: ‘het verwachten van Hem’. En het is de les achter het wachten en verwachten die vaak waardevoller is dan de grote ‘knip in je vingers en het gebeurt-truck’.
Hoeveel tijd scrollen we wel niet door Instagram en kijken we naar de levens van anderen en zouden we het ook wel zo willen. Zoals ik al in de inleiding schreef: ‘tijd is het kostbaarste wat je bezit’. En in dat propvolle leven van ons, verdoen we regelmatig onze tijd met ons vergelijken met die buurvrouw met dat mooie groene gras. Misschien zit daar wel een mol in de tuin.. weet jij veel… Je hebt er echt helemaal niks aan, aan dat vergelijken. Aan dat wegzwijmelen bij dat groene gras van je buurvrouw.
Moet je je dan alleen maar bemoeien met je eigen zaken? Nou nee ook niet helemaal. Je mag absoluut je eigen en de successen van een ander vieren. Als jij dat doet voor anderen, dan doen ze dat ook voor jou. En zeg nou zelf? Een feestje vieren is toch veel leuk dan een pitty-party?
Hey en ik love the Gram. Niks tegen the Gram hoor ladies. Toch zit er in de onschuld wel gevaar verscholen. Een mede coach deelde wat over strijd. Als jij zeker bent van je zaak dan hebben opmerkingen/meningen van buitenaf geen invloed op hoe jij je voelt. Ze hebben namelijk niks om op in te haken. Je hoort wat ze zeggen, maar het raakt je niet. Helaas zijn wij ladies over een aantal dingen lang niet altijd zeker. We scrollen vervolgens door onze Insta en posts of opmerkingen van anderen krijgen grond om op in te haken binnen onze onzekerheden.
Toen ik bevallen was van onze oudste heb ik een hele strijd (vooral met mezelf) gevoerd toen ik de overstap maakte naar de fles. Ik heb maanden (oké, jaren) elke keer als ik iemand met een blote borst op Instagram zag of als er weer een post voorbij kwam over ‘nationale borstvoedingsdag’ me aangevallen gevoeld. Toen een vriendin die trots (en terecht) postte dat ze haar dochter een jaar lang met de borst gevoed had, voelde het alsof ze persoonlijk tegen mij zei: ‘jij looser, jij hebt je kind niet het beste gegeven’. Natuurlijk zei ze dat niet. Dat dacht ze niet eens, sterker nog die post had niks met mij te maken. Maar door mijn eigen onzekerheid kreeg deze post (die totaal niet persoonlijk naar mij gericht was) ruimte om mijn onzekerheid te bevestigen en een trap na te geven. Ik deel dit ook puur met liefde voor jou. Wees je bewust van je onzekerheden en kijk zorgvuldig met welke informatie jij jezelf voed via kanalen zoals Instagram.
….
Oke, nou dat was een klein deel uit wat ik geschreven heb voor in het boek. Ik weet niet waarom, maar ik wilde het graag met je delen. Ook om tegen je te zeggen dat jij genoeg bent! Je bent niet te veel, of te weinig. Je bent genoeg.
Liefs Barbara
