Saar kijkt weer eens Sesamstraat. Ik ben opgehouden met bijhouden hoe lang achter elkaar. (Oke, niet helemaal want ik weet dat de laptop naar 5 sesamstraatjes stopt en elke aflevering ongeveer 15 minuten duurt. Als ik het dan goed heb uitgerekend, kunnen we het net redden op de batterij van de laptop en is niet al te lang daarna ook Joel weer thuis). Soms ben ik zo streng voor mezelf. Terwijl als ik eerlijk ben, ik zelf ook graag serie kijk of dom op het internet surf als ik moe ben en niks anders kan verzinnen om te doen. Is zoiets erfelijk? Of is dit gewoon lekker voor een kind? Ik kan me nog heel goed herinneren hoe heerlijk ik het vond om videobanden achter elkaar te verslinden toen ik ziek was of toen ik niet ziek was. (Je snapt dat ik kind was in de tijd van de videobanden toch !?) Ik mocht dan ongestoord lekker televisie kijken. Aangezien we in die tijd alleen maar NL 1-3 hadden, namen we veel programma’s op. En jawel op videoband. Ik had videobanden vol met familie Robinson. Een tekenfilm serie over een familie die gestrand was op een onbewoond eiland. Ik kan tot op de dag van vandaag nog de begintune zingen. Heerlijk, wat een tijd.
Ook als tiener en student deed ik het wel eens – hele dagen serie kijken. Op 1 of andere manier kon dat toen nog zonder schuldgevoel. Waarom voel ik me dan nu zo schuldig? Als ik heel eerlijk ben, kijk ik er soms naar uit om lekker serie te kijken. Niet dat ik het lang volhoud momenteel, want ik val nu geregeld in slaap. Ik merk helemaal in de wintertijd en vooral nu met corona, je hebt s avonds toch niet veel te doen. Althans ik momenteel niet. Veel van mijn avonduren zitten normaal in mijn werk als artiest, of dingen zoals kring of bijbelstudie of weten jullie nog die tijd dat je s avonds kon afspreken met vrienden 😉 . Helemaal nu mijn opleiding is afgerond – is er s avonds niet veel te doen. Ik kruip dan toch al gauw op de bank met een serietje. En dan komt dat stomme schuldgevoel. Er zijn zoveel nuttigere dingen die ik kan doen. Ook dingen die prima zittend op mijn luie billen kunnen (aangezien ik rondwandel als een walrus). Lezen bijvoorbeeld… het probleem is alleen, dat ik het liefst diepe en leerzame boeken lees. Of wat dacht je van al mijn creatieve hobby’s… Ook leuk.. ik kan alleen niet lang aan tafel zitten. En wat dacht je dan van liedjes schrijven, muziek maken of aanbidden… Allemaal heel erg mooi… maar geef me even en dan heb ik daar ook een goed excuus voor.
Ach eigenlijk weet ik het allemaal niet. Hoe kwam ik hier ook alweer bij… Ik heb gewoon een beetje de corona-blues denk ik. Of de zwangerschapsblues… of een combinatie van de twee. Het grootste nadeel is, dat ik voldoening krijg uit een dag veel gedaan te hebben. Nou is het natuurlijk een topscore als het lukt om 7 series te kijken… maar dat is eigenlijk niet wat ik bedoel…
Saar kijkt nog steeds Sesamstraat. Kijk ik let er wel op dat ze een beetje leerzame dingen kijkt. En Sesamstraat vind ik best leerzaam. Ook probeer ik bewust en onbewust, een dag met veel televisie te compenseren met dagen zonder televisie (alsof dat het goed maakt). Maar nu ik toch echt hoogzwanger ben, stop ik daar maar mee. Soms heb je van die dagen dat het gewoon even je redding is zo’n dom beeldscherm. Morgen gaan we wel weer knutselen.. of niet…
Soms voelt het zo rot om maar weer die televisie of laptop aan te slingeren omdat ik me niet goed voel. En ook toen ik me nog wel voelde (wanneer was dat ook alweer), mocht ze van mij echt wel even televisie kijken. Alleen is nu de rem er een beetje af. Wat moet ik dan doen… mezelf maar even toestemming geven? Misschien wel… eigenlijk wel… ja … dat doe ik maar gewoon. Bedankt dat jullie me geholpen hebben… haha – handig zo’n blog schrijven 😉
liefs Barbara
