Ja, ja hij zit er nog hoor. Vandaag ‘precies’ 40 weken oud. Al voelt het alsof hij al minimaal 62 weken oud is en ik ook al minstens 2 jaar zwanger ben… Time flies – zeggen ze dan… Ehm nou…
Ik zit zelf ondertussen ook een stuk meer. Ik heb me vreselijk beroerd gevoelt een weekend geleden en mijn lichaam ging opeens weer in de alert-stand. Met als gevolg dat ik nachten bijna tot niet sliep en continue alert was. Heel vermoeiend. Ik herken het van de eerste periode met Saar. Toen wilde ik zo graag voorkomen dat ze ging huilen, dat ik alles voor wilde zijn en continue alert was. Ik zette mijn wekker als er gevoed moest worden, kon het lastig hebben als ze niet wilde drinken – wat nou als ze dan een uur later huilend wakker zou worden? Zou ik dan wel weten wat ik moest doen… Ik voelde me zo onbekwaam en in mijn wanhoop wilde ik elk huiltje voor zijn omdat ik bang was dat ik anders niet zou weten wat ik zou kunnen doen voor haar. Dat oer-moeder gevoel wat miste (voor mijn gevoel) probeerde ik te overcompenseren door ‘over-alert zijn’, ik wilde niet de controle verliezen. Nou ik kan je vertellen, daar werd het totaal niet gezelliger op thuis.
Je hebt er niks aan, maar soms denk ik wel eens – kon ik het maar over doen. Dan zou ik zoveel relaxter zijn. Dan zou ik Saar wel overal mee naar toe nemen en niet zo gekluisterd zijn aan huis (want eigenlijk was ze een hele gemakkelijk baby). Dan zou ik veel meer hebben genoten van de begin tijd waarin ze vooral veel sliep. Dan zou ik niet zo als een gek rond hebben gelopen, klusjes hebben gedaan, mezelf hebben uitgeput. Puur omdat ik dan een beetje een voldaan gevoel kreeg. Want ja dat waren de dingen die ik wel ‘kon’ en waarvan ik wel wist hoe ze moesten. Zoveel stress, zoveel spanning, torenhoge verwachtingen van mezelf, continu alert en alles maar goed willen doen – het is dood vermoeiend kan ik je vertellen.
Toen ik vorig weekend weer in die alert-stand schoot, vloog de paniek me een beetje aan. Dit was niet wat ik wilde en dit was ook niet waar ik het afgelopen jaar keihard voor gewerkt heb. Op advies van de verloskundige heb ik even een stap terug gedaan. Samen met Joël en familie en vrienden heb ik een plan gemaakt voor Saar. Zodat zij deze week lekker onder de pannen was en ik kon rusten, bijkomen en slapen. We zijn nu bijna een week verder en ik kan je vertellen het was echt een top-besluit. En een besluit die ik iedereen kan aanraden. Het is zo belangrijk dat je beseft dat de zorg voor je tweede kindje al veel eerder begint dan pas als hij of zij er daadwerkelijk is. Ik ben zo dankbaar dat ik mensen in mijn omgeving heb, die dol zijn op Saar en haar de week van haar leven hebben gegeven. Ze is lekker wezen spelen, Joël had een dag vrij en nu logeren bij opa en oma. En ik heb lekker kunnen bijtanken. Heb weer meer lucht in mijn lijf en in mijn hoofd en heb ook weer stukken beter geslapen. Echt heerlijk. En nu is de key om dit nog even door te blijven zetten tot dat de boy er is. Want ik weet ook hoe gemakkelijk je weer over je eigen grenzen gaat als je je ook maar iets beter voelt.
De alertheid is weer wat meer op de achtergrond en ik hoop en bid dat, dat zo blijft. Want ik vind de Barbara van nu veel leuker dan die van drie jaar geleden. En ik heb enorm veel zin om de komende periode veel meer ontspannen te gemoed te gaan. Wetend dat ik niet alleen ben, wetend dat ik een bekwame en goede mama ben en wetend dat ik extra veel momentjes voor mezelf ga pakken in de kraamweek (hallo mag ik daar straks even van genieten 😉 )
Weetje, controle is iets moois. Ik bedoel – ik doe het daar goed op. Maar soms is loslaten nog veel beter. Helemaal als je even kritisch kijkt naar je vermogen tot invloed. Dat wil zeggen – heb je eigenlijk invloed op dat gene waar je graag invloed op wilt hebben. Ik heb geen invloed op het verloop van de bevalling of wanneer hij (eindelijk) zo ver is. Wel heb ik invloed in hoe ik naar die tijd toeleef. Wat is doe, hoeveel rust ik pak, met welke gedachten in mijn hoofd en hart vult. Ook heb ik invloed in dingen zoals: wat vind ik prettig qua sfeer, wat kan ik doen ter voorbereiding op de bevalling, zijn er nog boeken die ik kan lezen, het schrijven van een beval-plan, mijn wensen met de verloskundige bespreken, ect. Ik probeer me daar dan ook maar op te focussen en me daar mee bezig te houden. En dingen zoals: ‘wat nou als de baby veel huilt’ en ‘hoe zal Saar reageren’ en ‘wat als ik overloop en toch ingeleid moet worden’ los te laten, want ik kan deze dingen niet beïnvloeden. Tja soms maken deze gedachten mij bang. Maar ik wil dan ook meteen beslissen – leven in angst is een gevangen leven en dat wil ik niet. En een in de ‘wat als angst’ is helemaal nutteloos… Dat wil ik niet. Daar kies ik niet voor.
Daarom zijn de juiste mensen in je omgeving ook zo belangrijk. Ik heb een man die echt leeft met het moment en dat is heerlijk (tenzij je iets wilt plannen ;. Hij zegt regelmatig tegen mij: ‘los je er iets mee op als je je daar druk over maakt?’ En als het antwoord nee is, dan zegt hij:’ Lekker laten gaan dan’. ) Ook heb ik vriendinnen die me kunnen wijzen op dat ik moet genieten van het nu en dat later, later is. Het is ook zo fijn om te weten dat mijn familie altijd voor ons klaar staat. Dat Saar altijd welkom is, dat ze haar dat stukje liefde en energie kunnen geven wat mijzelf even niet lukt. Echt lieve vrouw – omring jezelf met dit soort mensen. En neem (tijdelijk) even een ‘afstand-afscheid’ van mensen die je belemmeren in het zorgen voor jezelf. Mensen met allerlei verwachtingen of meningen die je kwetsen of die jou het gevoel geven dat je egoïstisch bent of het niet goed doet. NEE! Kom voor jezelf op door deze mensen even op een afstandje te houden. Dat is helemaal niet erg!
Nou lieve mensen, ik ga lekker weer in mijn bubbel en ik denk dat ik ook pas weer schrijf als ik goed en wel bevallen ben. Dus lieverds, maak er wat moois van de komende tijd! Geniet van het leven en omring jezelf met mensen waar jij van gaat bloeien!
Liefs Barbara
