Saar was aan het spelen met haar knuffels. Ze speelde doktertje. Sophia had al twee pleisters op haar enkels toen ze plots zei: ‘Oh nee, haar hartje’. Ik was aan het schoonmaken en herhaalde wat ze zei: ‘Haar hartje?’. ‘Ja: zei Saar stellig. Ik: ‘Dat meen je niet, heeft ze wat aan haar hartje’. Ik zag dat ze knikt. ‘Wat is er dan’. ‘Jezus is kwijt’, antwoordde Saar heel serieus. Natuurlijk moest ik even giebelen. En vroeg naar de behandelprocedure. De behandeling was echter eenvoudig. We moesten opzoek naar Jezus.
Jezus
Wie is Jezus voor jou? Waar ‘staat’, Hij voor? Jezus is voor mij de menselijke vorm van onvoorwaardelijke liefde. Helaas heb ik regelmatig hetzelfde hartprobleem als Sophia. Liefde zonder voorwaarde vind ik lastig. Ik ben maar gewoon heel eerlijk. Ergens in mijn hart zit iets dat ik met liefde ‘liefde’ geef, maar ondertussen heb ik wel een voorwaarde. Een soort van onzichtbaar scorebord. Onbewust en vaak ook ongewild houd ik bij wat ik voor andere doe en vraag bijvoorbeeld nooit die ene vriendin om op te passen, want ik heb de laatste tijd ook niet wat voor haar gedaan. Maar bij die andere vriendin heb ik laatst staan … blablabla en dan geef ik mezelf toestemming om haar te benaderen om op te passen. Op zo’n moment ben ik Jezus kwijt. Want als Jezus de menselijke vorm van onvoorwaardelijk liefde is, en Hij in mijn hart woont, dan maak ik op zo’n moment ruimte voor een voorwaarde, in plaats van Jezus.
Jezus had lief zonder voorwaarden. Hoe bijzonder is dat. Het maakt niet uit wie je bent, wat je doet of kunt, hoeveel jij kan doen voor Hem of welk netwerk jij hebt. Zonder voorwaarden… Ik kan het eigenlijk niet bevatten. In mijn directe opgeving heb ik 1 groot voorbeeld. En dat is mijn man. Hij kan ook echt onvoorwaardelijk lief hebben. Daar waar ik me druk maak om die ene zondag in de maand dat hij weg is en mezelf zielig vindt (want hij werkt ook vijf dagen en is lange dagen weg.. blbalbal). Vindt Joél het geen enkel probleem als ik drie weekenden achter elkaar afspraken heb met vriendinnen. Hij is zelfs zo liefdevol dat hij (bijna) altijd overlegd of hij ergens naar toe kan.. en ik plan het gewoon en drop het in de agenda… Eigenlijk is het om je kapot te schamen.. maar goed hij is gewoon echt zo. Hij kan echt onvoorwaardelijk liefhebben. En zo heb ik meerdere van deze heerlijke mensen in mijn omgeving.
Grenzen:
Ik heb altijd het idee gehad dat ‘onvoorwaardelijk’ gelijk staat aan ‘nooit nee zeggen’. Maar dat is onzin. Ik geloof dat je onvoorwaardelijk kan liefhebben binnen je eigen grenzen. Want jezelf voorbij lopen heeft niemand wat aan. Liefhebben komt ook in zoveel verschillende vormen. Soms heeft liefhebben te maken met iemand helpen of naar iemand luisteren. De andere keer heb je lief door een stukje afstand te creëren en de ander ruimte te geven. Te pas en te onpas hulp aanbieden en jezelf voorbij lopen heeft niks te maken met liefhebben. En bij de ene persoon zijn de grenzen nou eenmaal duidelijker dan bij de andere persoon. Ik heb sneller een grens als het gaat om oppassen (want dat kost me rete veel energie) dan als het gaat om langskomen en aandachtig naar iemands verhaal luisteren. Ik heb dat altijd een lastig concept gevonden. Bijna een soort van ‘onchristelijk’, want als christen hoor je er toch een soort van ‘selfless’ te zijn en altijd maar klaar te staan voor de ander. Tuurlijk geeft God je de kracht als je nodig bent voor iemand anders. Dat geloof ik absoluut. Maar ik geloof ook dat Zijn kracht zit in het kennen van jouw vorm van liefhebben en het kennen van je grenzen. Daardoor kun je ook het maximale geven aan de juiste persoon in plaats van dat je veel verschillende mensen maar een beetje geeft.
Onvoorwaardelijk heeft misschien minder te maken met ‘altijd’ en meer te maken met ‘zonder oordeel’ en ‘zonder dat je er iets voor terug krijgt’. Met als ultieme voorbeeld: Jezus genade. Daar hoeven we echt niks, nada, noppes voor te doen.
Weetje wie ik lang niet altijd onvoorwaardelijk liefheb? Mezelf… Afgelopen jaar heb ik mijn binnenste leren omarmen. Lang heb ik niet kunnen zeggen dat ik mezelf een goede moeder vind. Maar afgelopen jaar heb ik mogen leren dat ik dat wel ben. Ik ben echt van mijn binnenste gaan houden. Het is misschien gek om over jezelf te zeggen, maar waarom ook eigenlijk. Ik ben gewoon hartstikke leuk. Maar dat buitenste… daar moet ik nog enorm aan wennen. Die extra kilo’s, grijze haren en veranderde vormen… ik vind het soms maar niks.. durf soms niet in de spiegel te kijken en verbloem het graag met grote kleren… Voor komend jaar ga ik maar eens met die onvoorwaardelijke liefde voor mijn buitenkantje bezig. O en een ander voornemen… niet meer zo moeilijk doen over die ene zondag van Joël… (pin me er niet op vast 😉
Nou lieverds, de laatste blog van dit jaar. Ik wens jullie een fantastisch nieuw jaar toe. Met Zijn geluk, liefde en humor (dat hebben we echt van Hem hoor 😉 ) Heb onvoorwaardelijk lief, ga voor je dromen, zie het leven als een avontuur, groei op plekken waarvan niemand het verwacht (symbolisch dan he) en geniet!
Liefs Barbara
